رخ تو آتش و زلف تو دود است

مرا زین سردمهریها چه سود است؟

چو فایز در بیابان تشنه جان داد

چه حاصل در صفاهان زنده رود است

اگر از رخ براندازی نقابت

کنند مردم خیال آفتابت

از این پوشیده ای رخ یار فایز

که ترسی شب کسی بیند به خوابت؟

کنم مدح خم ابروت یا روت

نهم نام لبت یاقوت یا قوت

یقینم هست فایز زتده گردد

رسد بر تخته تابوت تا بوت

رخت تا در نظر می آرم ای دوست

خودم را زنده می پندارم ای دوست

ولی چون تو برفتی یار فایز

بگو این دل به کی بسپارم ای دوست

هر آن کس عاشق است از دور پیداست

لبش خشک و دو چشمش مست و شیداست

بود فایز مثال روزه داران

اگر تیرش زنی خونش نه پیداست

دلا امشب نه وقت قال و قیل است

نه هنگام حکایات طویل است

ببین فایز! قوافل در قوافل

به هر جانب صدای الرحیل است

خداوندا جوانیم بسر رفت

درخت شادکامی بی ثمر رفت

درخت شادکامی عمر فایز

سرشام آمد و بانگ سحر رفت

جهان رفت و جوانی و چمن رفت

گل نسرین و سرو و یاسمن رفت

پس از من دوستان گویند:«افسوس

که آخر فایز شیرین سخن رفت»

سر و زلف سیاهت شام یلداست

طلوع صبح در جیب تو پیداست

شب و روز تو فایز همچنین است

خوشم کاین هر دو نعمت قسمت ماست

نه پر دارم که پروازم به کویت

نه پا دارم گذار آرم به سویت

خدایا! چاره فایز همین است

نشیند تا بمیرد ز آرزویت

به دارالملک تن دل پادشاهست

جوارح در اطاعت چون سپاهست

به هر جا عزم دارد شاه فایز

که را یارا که گوید این نه راهست

هنوزم بوی زلفش در مشام است

هنوزم ذوق لبهایش به کام است

کجا فایز شود از ناله خاموش

مگر آن دم که در خاکش مقام است

برفت آن یار و از ما مهر برداشت

خیالش هم مرا آسوده نگذاشت

به فایز آنچه کرده آن جفا جو

نه باور کرد دل نه عقل پنداشت

دل آگه چه محتاج برید است

چه حاجتمند پیغام و نوید است؟

خبر از حال فایز یار دارد

چه لازم دیگرش گفت و شنید است؟

مرا در پیش راهی پر زبیم است

از این ره در دلم خوفی عظیم است

برو فایز میندیش از مهابت

که آن جا حکم با رب رحیم است

نه از دل می رود بیرون خیالت

نه از یادم رود یک دم وصالت

معاذالله رود از یاد فایز

رخ و زلف و لب و دندان و خالت

گرت با ما نگارا میل سوداست

منم بایع مبیعت این دل ماست

بت فایز مکن دیگر اقاله

که ما را هم شهود و هم سجلهاست

به رویش زلف اندر پیچ و تابست

همان این اضطراب از التهابست

از آن فایز سیه فام است زلفش

که دایم در جوار آفتابست

دلم از دست خوبان چاک چاکست

تنم از هجرشان اندوهناکست

چو فایز خورده باشد تیر غمزه

ز تیر طعنه دشمن چه باکست؟

ز من ببرید جانان باز پیوست

شکست عهد کن آیین نو بست

بحمدالله غمین بر خاست دشمن

به بزم دوست فایز شاد بنشست