از آن چرخه که گردانَد زنِ پیر

قیاس چرخ گردنده همان گیر

به خدمت کرده‌ام بسیار تقصیر

چه تدبیر ای نبی‌الله چه تدبیر‌؟

طغان‌شاهِ سخن بر مُلک شد چیر

قراخانِ قلم را داد شمشیر

اتابک را بگوید کای جهانگیر

نظامی وانگهی صدگونه تقصیر

سخا‌ی ابر از آن آمد جهانگیر

که در طفلی گیاهی را دهد شیر

زره‌پوشان دریای شکن‌گیر

به فرق دشمنش پوینده چون تیر

اتابک ایلد گز شاه جهان‌گیر

که زد بر هفت کشور چار تکبیر

به عرض بندگی دیر آمدم دیر

و گر دیر آمدم شیر آمدم شیر

به هر جانب که روی آری به تقدیر

رکابت باد چون دولت، جهانگیر

و گر آبی بماند در هوا دیر

به میل طبع هم راجع شود زیر

شمیرا نام دارد آن جهان‌گیر

شمیرا را مهین‌بانوست تفسیر

درستی خواست از پیران آن دیر

که بودند آگه از چرخِ کهن‌سیر

لعاب عنکبوتان مگس‌گیر

همایی را نگر چون کرد نخجیر

فلک با او به میدان کنْد‌شمشیر

به گشتن نیز گه بالا و گه زیر

به بانو گفت شیرین کای جهان‌گیر

برون خواهم شدن فردا به نخجیر

که گر بانو بفرماید به شب‌گیر

پی شیرین برانیم اسب چون تیر

حسابی بر گرفت از روی تدبیر

نبود آگه ز بازی‌های تقدیر

که می‌خواهم خرامیدن به نخجیر

دو هفته بیش و کم زین کاخ دل‌گیر

زبون‌گیری نکرد آن شیر نخجیر

که نبود شیر صیدافکن زبون‌گیر

ز هر سو حمله‌بر چون بازِ نخجیر

که زاغی کرد بازش را گرو‌گیر