ایاز‌ی خاص و از خاصان گزیده

ز مسعودی به محمودی رسیده

مسی بینی زری بر وی کشیده

به مرداری کلابی بر دمیده

عروسانی زناشویی ندیده

به کابین از جهان خود را خریده

جهانی بینی از نور آفریده

جهان نادیده اما نور دیده

نشاید شد پی مرغ پریده

نه دنبال شکار ِ دام‌دیده

چو در خواب این بلا را بود دیده

که بودی بازی از دستش پریده

دلی کآن نارِ شیرین‌کار دیده

ز حسرت گشته چون نارِ کفیده

که جادو‌یی است این جا کار دیده

ز کوهستان بابل نو رسیده

کنیزی چند با او نارسیده

خیانت‌کاری شهوت ندیده

ز مرزنگوش خط نو دمیده

بسی دل را چو طره سر بریده

کنون دانم که آن سختی کشیده

به مشگوی ملک باشد رسیده

دگر کز شه نشان‌ها بود دیده

و زآن سیمین‌بران لَختی شنیده

یکی را سنبل از گل برکشیده

یکی را گرد گل سنبل دمیده

سهی سرو از چمن قامت کشیده

ز عشق لاله پیراهن دریده

گشاده رشتهٔ گوهر ز دیده

مژه چون رشته در گوهر کشیده

چنان پنداشت کآن حوض گزیده

نکرده‌ست آدمی‌، هست آفریده

سهی سروَش چو شاخ گل خمیده

چو گل صد جای پیراهن دریده

چو آهو سبزه‌ای بر کوه دیده

ز شورستان به گورستان رمیده

ترنج از دود گوگرد آن ندیده

که ما زین نُه ترنج نارسیده

به مقبولان خلوت‌برگزیده

به معصومان آلایش‌ندیده