چو شیرین ساقی‌ای باشد هم‌آغوش

نه شیر‌، ار زهر باشد هم شود نوش

همه مقراضه‌های پرنیان‌پوش

همه زهر‌أب‌های خوش‌تر از نوش

ز بهر سود خود این پند بنیوش

متاعی کآن بنخرند از تو‌، مفروش

کسی کاو را شبی گیرد در آغوش

نگردد آن شبش هرگز فراموش

به در بر حلقه زد خاموش خاموش

برون آمد غلامی حلقه در گوش

کنیز از کار خسرو ماند مدهوش

که شیرین آمدش خسرو در آغوش

ولی آن دل‌سِتان کآید در آغوش

نه من، چون من بتی باشد قصب‌پوش

به خلوت نیزش از دیوار می‌پوش

که باشد در پس دیوارها گوش

گرفته آسمان را شب در آغوش

شده خورشید را مشرق فراموش

نهاده غاشیه‌اش خورشید بر دوش

رکابش کرده مه را حلقه در گوش

مرصع‌پیکری در نیمهٔ دوش

کلاه خسروی بر گوشهٔ گوش

کمندی حلقه‌وار افکنده بر دوش

ز هر حلقه جهانی حلقه در گوش

مگر ماهی تو یا حور ای پری‌وَش‌؟

که نزدیکت نباشد آمدن خوَش‌؟

شوم چون حلقه در طوق بر دوش

خطا گفتم که چون دَر حلقه‌در‌گوش

ز راه پاسخ آن ماه قصب‌پوش

ز شکر کرد شه را حلقه در گوش

گَهی می‌کرد نسرین را قصب‌پوش

گَهی می‌زد شقایق بر بناگوش

نبیدِ تلخ با او می‌کنم نوش

ز تلخی‌های شیرین گر کنم گوش

کسی کاو باده بر یادت کند نوش

گر آن کس خود منم بادت در آغوش

مرا تا بیش رنجانی که خاموش

چو دریا بیش‌تر پیدا کنم جوش

گره بر سینه زَن، بی رنج مخروش

ادب کن عشوه را، یعنی که خاموش