چو از باریک‌بینی موی می‌سفت

به باریکی سخن چون موی می‌گفت

چنان آشفته شد خسرو بدان گفت

کزان سودا نیآسود و نمی‌خفت

بدو رهبان فرهنگی چنین گفت

به وقت آن که دُرهای دری سفت

ازو شاپور دیگر راز ننهفت

سخن را آشکارا کرد و پس گفت

از این دَر گونه‌گونه دُر همی‌سفت

سخن چندان که می‌دانست می‌گفت

رخ‌ِ گل‌چهره چون گل‌برگ بشگفت

زمین بوسید و خدمت کرد و خوش خفت

گیا را زیر نعل آهسته می‌سفت

در آن آهستگی آهسته می‌گفت

گل وصلش به باغ وعده بشگفت

فرو آسود و ایمن گشت و خوش خُفت

به ترک خواب می‌باید شبی گفت

که زیر خاک می‌باید بسی خفت

عجب‌نوشِ شکرپاسخ چنین گفت

که عنبربو گلی در باغ بشکفت

ز شرم اندر زمین می‌دید و می‌گفت

که دل بی‌عشق بود و یار بی‌جفت

به تَرکِ لؤلؤیِ تَر چون توان گفت؟

که لؤلؤ را به‌ تَرّی بهْ توان سُفت

نگویم چون دگر گوینده‌ای گفت

که من بیدارم ار پوینده‌ای خفت

چو بانو زین سخن لَختی فرو گفت

بت بی‌صبر شد با صابری جفت

یقین شد شاه را چون مریم این گفت

که هرگز در نسازد جفت با جفت

نه هر گوهر که پیش آید توان سفت

نه هرچه‌ آن بر زبان آید توان گفت

چو گل‌رخ پیش او آن قصه برگفت

نیوشنده چو برگ لاله بشکفت

به الماس مژه یاقوت می‌سفت

ز حال خویشتن با کوه می‌گفت

به یاد روی شیرین بیت می‌گفت

چو آتش تیشه می‌زد کوه می‌سُفت

اگر در تخته رفت آن نازنین‌جفت

به ترک تخت شاهی چون توان گفت