تو هستی شمع و او پروانهٔ مست

چو شمع آید رود پروانه از دست

اگر هستی شود دور از تو از دست

بحمدالله چو تو هستی همه هست

ز هر قومی حکایت باز می‌جُست

نگیرد مرد زیرک کار خود سست

جهان خسرو که تا گردون کمر بست

کُلَه‌داری چون او بر تخت ننشست

مَلک چون بر بساط کار بنشست

درستی چند را بر کار بشکست

ملک چون رخت از آن بت‌خانه بربست

گرفت آن پند را یک سال در دست

فتاده پاسبان را چوبک از دست

جرس‌جنبان خراب و پاسبان مست

شب از عنبر جهان را کُلهی بست

زمستان بود و باد سرد می‌جست

برون شد مست و بر شبدیز بنشست

سوی قصر نگارین راند سرمست

چو شیرین دید خسرو را چنان مست

ز پای افتاد و شد یک‌باره از دست

به عیاری ز جای خویش برجست

برابر دست خود بوسید و بنشست

به دست آری مرا چون غافلانْ مست

چو گل بویی کنی اندازی از دست

بر این تن گو حمایل بر فلک بست

به سرهنگی حمایل چون کنی دست

ز رعنایی که هست این نرگس مست

نیآلاید به خون هر کسی دست

برو تا بر تو نگشایم به خون دست

که در گردن چنین خونم بسی هست

سهی سرو آن زمان شد در چمن سست

که سیمین‌نار تو بر نارون رست

اگر بر در گشادن نیستم دست

توانم بر تو از گیسو رسن بست

بدان آیین که خوبان را بُوَد دست

زَنَخدان می‌گشاد و زلف می‌بست

عمل‌هایی که عاشق را کند سست

عجب سست آید از معشوقه چُست

به داروی فراموشی کِشم دست

به یاد ساقیِ دیگر شوم مست