چو در پرده کشیدی ناز نوروز

به نوروزی نشستی دولت آن روز

چو گفتی نیم‌روز مجلس‌افروز

خِرد بی‌خود بُدی تا نیمهٔ روز

جمالش باد دایم عالم افروز

شبش معراج باد و روز نوروز

اگر صد سال مانی ور یکی روز

بباید رفت ازین کاخِ دل‌افروز

سحرگه کآفتاب عالم‌افروز

سرِ شب را جدا کرد از تنِ روز

شهنشه خسرو پرویز کامروز

شهنشاهی بدو گشته‌ست پیروز

بدین فرّ و جمالْ آن عالم‌افروز

هوای عشق تو دارد شب و روز

نشان می‌جست و می‌رفت آن دل‌افروز

چو ماه چارده شب چارده روز

عبیر افشاند بر ماهِ شب‌افروز

به شب خورشید می‌پوشید در روز

پس از یک هفته روزی کآن چنان روز

ندیده است آفتاب عالم‌افروز

ز بس نارنج و نار مجلس‌افروز

شده در حقه‌بازی باد نوروز

مرا از خانه پیکی آمد امروز

خبر آورد از آن ماه دل‌افروز

که با یاران جماش آن دل‌افروز

به عزم صید بیرون آمد آن روز

ملک بر وعدهٔ ماهِ شب‌افروز

درین فکرت که فردا کی شود روز

بیا تا بامداد‌ان ز اول روز

شویم از گنبد پیروزه پیروز

خرامان خسرو و شیرین شب و روز

به هر نزهت‌گهی شاد و دل‌افروز

فروزنده شبی روشن‌تر از روز

جهان روشن به مهتاب شب‌افروز

به دستِ آن بتانِ مجلس‌افروز

سپهر انگشتری می‌باخت تا روز

سمن‌ترک سمن‌بر گفت یک روز

جدا گشت از صدف دُری شب‌افروز

دل شادش به دیدار دل‌افروز

طرب می‌کرد و خوش می‌بود تا روز