دلی ده کاو یقینت را بشاید

زبانی کآفرینت را سراید

ز ما خود خدمتی شایسته ناید

که شادُروان‌ِ عزّت را بشاید

چو نقش از طالع سلطان نماید

چو سلطان گر جهانگیر است شاید

سخن کان از سر اندیشه ناید

نوشتن را و گفتن را نشاید

بدان سنگ سیه رغبت نماید

به رغبت خویشتن بر سنگ ساید

بگفت این در پری برمی‌گشاید

پری زین سان بسی بازی نماید

بساز آن‌جا چنان قصری که باید

ز ما درخواست کن مزدی که شاید

کزین کودک جهان‌داری نیاید

پدرکش پادشاهی را نشاید

نبینی ابر کو تندی نماید

بگرید سخت و آن گَه برگشاید

بسی کردم شگرفی‌ها که شاید

که گویم وز توام شرمی نیاید

گر از فرمان من سر برگراید

بگو فرمان فراقت راست شاید

بگفتا هیچ هم‌خوابیت باید‌؟

بگفت ار من نباشم نیز شاید

میان کوه راهی کند باید

چنانک آمد شد ما را بشاید

اجازت داد تا شکر بیاید

به مهمان بر ز لب شکر گشاید

که مهمانی به خدمت می‌گراید

چه فرمایی درآید یا نیاید‌؟

بگوییم آن چه ما را گفت باید

چو گفتیم آن کنیم آن گَه که شاید

من آن گَردم که از راه تو آید

اگر گرد تو بالا رفت شاید

شکربوسی لب کَس را نشاید

مگر دندان که او خردش بخاید

چَه آن جا کَن کز او آبی برآید

رگ آن جا زن کز او خونی گشاید

گلیم نو کز او گرمی نیاید

کهن گردد کجا گرمی فزاید‌؟