به جستجوی او بر بام افلاک

دریده وهم را نعلینِ ادراک

فکند از هیأت نُه حرف افلاک

رقوم هندسی بر تختهٔ خاک

خبر داری که سیاحان افلاک

چرا گردند گِرد مرکزِ خاک

کنم درخواستی زان روضهٔ پاک

که یک خواهش کنی در کار این خاک

چه عذر آری تو ای خاکی‌تر از خاک‌؟

که گویایی درین خط خطرناک

دبیر‌ان را به آتشگاه سباک

گهی زر در حساب آید گهی خاک

محیط از شرم جودش زیر افلاک

جبین‌واری عرق شد بر سر خاک

ستد جمشید را، جان، مارِ ضحاک

ترا جان بخشد اژدرهای افلاک

اگر دشمن رساند سر به افلاک

بدین درگه چه بوسد جز سر خاک‌؟

نبینی؟ وقتِ سفتن مرد حکاک

به شاگردان دهد دُر خطرناک

چنان نقش هوس بستم بر او پاک

که عقل از خواندنش گردد هوس‌ناک

ز پرگار زحل تا مرکز خاک

فرو خواند آفرینش‌های افلاک

چو پیش تخت شد نالید غم‌ناک

به رسم مجرمان غلطید بر خاک

بگفت این و دگر ره بر سر خاک

چو سایه سر نهاد آن گوهر پاک

چو آن گل‌برگ‌رویان بر سر خاک

گل صد برگ را دیدند غم‌ناک

فرود آمد ز تخت خویش غم‌ناک

به سر بر خاک و سر هم بر سر خاک

شنیدم کآب خفتد زر شود خاک

چرا سیم‌آب گشت آن سرو چالاک

سهی سَرو‌ش فتاده بر سر خاک

شده لرزان چنان کز باد خاشاک

به خدمت بر زمین غلطید چون خاک

خروشی بر کشید از دلْ شغب‌ناک

رخش چون لعل شد زآن گوهر پاک

نمازش برد و رخ مالید بر خاک