چنانش در نورد آرد سرانجام

که نتواند زدن فکرت در آن گام

چرا این ثابت است آن منقلب نام

که گفت این را بجنب آن را بیارام

فکنده در عراق او باده در جام

فتاده هیبتش در روم و در شام

ندیدند آنچه تو دیدی ز ایام

سکندر ز آینه، جمشید از جام

زحل گر نیستی هندوی این نام

بدین پیری در افتادی ازین بام

چو آب از اعتدال افزون نهد گام

ز سیرابی به غرق آرد سرانجام

نوا سازی دهندت «باربد» نام

که بر یادش گوارد زهر در جام

نگیرم در شدن یک لحظه آرام

ز گوران تک، ز مرغان پر کُنم وام

فلک را نیز اگر گوید بیآرام

بماند تا قیامت بر یکی گام

یک امروز است ما را نقد ایام

بر او هم اعتمادی نیست تا شام

چو شاهنشه ز بازی‌های ایام

به قایم ریخت با شمشیر بهرام

نخستین پیک بود آن شکرین جام

که از خسرو به شیرین برد پیغام

سر زلفِ گره‌گیرِ دل‌آرام

به‌دست آورد و رست از دست ایام

که دست خسروان در جستن کام

گَهی با تیغ باید گاه با جام

به نادانی خری بردم بر این بام

به دانایی فرود آرم سرانجام

شبیخون کرد و آمد سوی بهرام

زره را جامه کرد و خود را جام

چو از خسرو عنان پیچید بهرام

به کام دشمنان شد کام و ناکام

من آن مرغم که افتادم به ناکام

ز پشمین‌خانه در ابریشمین دام

به دولت یافتن شاید همه کام

چو دانه هست مرغ آید فرادام

شهنشاه از دل سنگین ایام

مثل زد بر تن چوبین بهرام