گهی دندان به دست سنگ داده

گهی لب بر سر سنگی نهاده

طلب کردش به خلوت شاهزاده

زبان چون تیغ هندی برگشاده

ز نقاشی به مانی مژده داده

به رسامی در اقلیدس گشاده

نقاب از گوش گوهرکش گشاده

چو گوهر گوش بر دریا نهاده

به یک بوی از ارم صد در گشاده

به دو رخ ماه را دو رخ نهاده

از آن غم دست‌ها بر سر نهاده

ز دیده سیل طوفان بر گشاده

نه ماه‌، آیینهٔ سیماب داده

چو ماه نخشب از سیماب زاده

کلید از دست بستان‌بان فتاده

ز بستان نار پستان در گشاده

ترنج و سیب لب بر لب نهاده

چو در زرین‌صراحی لعلِ باده

نخوردی بی‌غنا یک جرعه باده

نه بی‌مطرب شدی طبعش گشاده

ازین سو تخت شاهنشه نهاده

وشاقی چند بر پای ایستاده

ز شکر هر یکی تنگی گشاده

ز شیرین بر شکر تنگی نهاده

به سوگ نیزه‌های سر فتاده

صبا گیسوی پرچم‌ها گشاده

حریر سرخ بیرق‌ها گشاده

نیستانی بد آتش درفتاده

برون پرده فرهاد ایستاده

میان درْبسته و بازو گشاده

زمین تا آسمان رانی گشاده

ثریا تا ثری خوانی نهاده

کمر دربسته و ابرو گشاده

کلاه کیقبادی کژ نهاده

به بالین شه آمد دل گشاده

به خدمت کردنِ شه دل نهاده

به امیدی جهان بر باد داده

به پنداری بدین روز اوفتاده

ملک بر یاد شیرین تلخ باده

لبالب کرده و بر لب نهاده