نشیمنش گفت این شکسته دره

که بینی پر از دود و دم یکسره

درین سوک بودند و غم یکسره

که گرشاسب زد نعره ای از دره

برآهیخت خرطوم پیل از زره

بپیچید چون رشته برزد گره

هم از گرز و خفتان و خود و زره

دوصد جوشن ناگشاده گره

دو دیده برو زان سپه یکسره

نهاده چو گرگ از کمین بر بره

کهی پُر دهار و شکسته دره

دهارش همه کان زر یکسره

همه بوم و دیوار تا کنگره

به دُرّ و زبرجد درون یکسره

بیابان ز صد میل ره یکسره

گذر زیر آن دژ بُد اندر دره

به سر برش موی گره بر گره

چو بر قیر زنگار خورده زره

چو بگذشت ازین کار ماهی فره

بیآمد به نزدیک آب زره

شده پاره بر شیر مردان زره

ز خون بسته بر نیزه هاشان گره

زیک سوش بُد ریگ دَه‌جا فره

دگر سوش دریا که خوانی زره

فتادند روز دهم یکسره

به خرم کُهی نام او قاقره

وز آنجای با لشکرش یکسره

به یک هفته آمد برِ قاقره

گریزان شد آن لشکر قاقره

نه شان میمنه ماند و نه میسره

شد از گرد ره شست گردان گره

گران کرد یال یلان را زره

فکندند تنشان به ره یکسره

سرانشان زدند از بر کنگره

سر سال چون آفتاب از بره

فروزنده کردی جهان یکسره

به چاچی کمان و به سغدی زره

کمند یلی کرده بر زین گره

چو داری پیاده سپه یکسره

بود جای پیکار کوه و دره