به دست آرد از آب حیوان نشان

بخور زو و پس شاد زی جاودان

تو کشتیش دین و دهش توشه دان

ره راست باد و خرد بادبان

خورش گر بود میهمان را زیان

پزشکی نه خوب آید از میزبان

دلارام گفت ای شه نیک دان

نه هر زن دو دل باشد و ده زبان

همه کس پی سود باشد دوران

نخواهد کسی خویشتن را زیان

یکی تیغ و کوبال و گرزگران

همان پیل بالا و برگستوان

تنش پُر پشیزه ز سر تا میان

به کردار بر عیبه برگستوان

من ایدر بُوَم روز و شب دیده بان

چو آید شب آتش کنم در زمان

برانگیخت گلرنگ رزم از میان

بزد نیزه بر پهلوی پهلوان

گزارم چو فرمان دهد پهلوان

دگر کس نداند جز از ترجمان

نهم دیده در پای پیل ژیان

نپیچم سر از رای شاه جهان

فرازش یکی نیلگون سایبان

ز گوهر چو شب ز اختران آسمان

بدان تا زند بر بَرِ پهلوان

بدان زخم بروی سر آرد جهان

برانداختی بر سر اندر زمان

ندیدست کس یک شگفتی چنان

نه کوهست ازین بُرزتر در جهان

نه یاقوت دارد جز اینجای کان

چو گردیده شد دایره آسمان

زمین ماند چون نقطه اندر میان

همی دیدن دل طلب هر زمان

که از دیدن دل فزاید روان

چنین گفت دانای روشن روان

که شهر آن جهانست و دشت این جهان

همان گنج هست آینه بی گمان

توان اندرو دید هر دو جهان

هم از میوه هایی که خیزد خزان

کز ایرانیان کس نبد دیده آن