سجده کردند و بگفتند ای کریم

دور بادا از تو رنجوری و بیم

بود درویشی به کُهساری مقیم

خلوت او را بود هم خواب و ندیم

گر ببینی خواب در خود را دو نیم

تن‌درستی چون بخیزی، نی سقیم

از کلیم حق بیاموز ای کریم

بین چه می‌گوید ز مشتاقی کلیم

یعنی ای شاهان شفاعت کین لئیم

سخت در گل ماندش پای و گلیم

هم شب و هم ابر و هم موج عظیم

این سه تاریکی و از غرقاب بیم

ای عظیم از ما گناهان عظیم

تو توانی عفو کردن در حریم

از کی این سو می‌گریزی ای کریم

نه پیت شیر و نه خصم و خوف و بیم

بی نصیب آیی از آن نور عظیم

بسته‌روزن باشی از ماه کریم

هست زندان صومعهٔ دزد و لئیم

کاندرو ذاکر شود حق را مقیم

حاصل این آمد که بد کن ای کریم

با لئیمان تا نهد گردن لئیم

گر بگویی تا ندانم من کیم

بر نخواهم تاخت در کشتی و یم

گفت موسی یا رب این مرد سلیم

سخره کردستش مگر دیو رجیم

رو همی‌مالید در خاک او ز بیم

که مرا فریاد رس زین ای کلیم

مار کی ماند عصا را‌ ای کلیم

درد کی ماند دوا‌ را‌ ای حکیم

هیچ کس در وی نخفتی شب ز بیم

که نه فرزندش شدی آن شب یتیم

گفت ای یاران از آن دیوان نیم

که ز لا حولی ضعیف آید پیم

چونک سلطان شاه محمود کریم

برگذر زد آن طرف خیمهٔ عظیم

می‌کشد دانش ببینش ای علیم

گر یقین گشتی ببینندی جحیم

نه بگیرم گفت و پند آن حکیم

دل نگردانم بهر طعنی سقیم