کز ضرورت دم خر را آن حکیم

کرد تعظیم و لقب دادش کریم

چون بماند از خلق گردد او یتیم

انس حق را قلب می‌باید سلیم

بی حدی خویش بگمار ای کریم

بر کژی بی حد مشتی لئیم

خشک گوید راستم من کژ نیم

تو چرا بی‌جرم می‌بری پیم

تو ز من با حق چه نالی ای سلیم؟

تو بنال از شر آن نفس لئیم

ای که صبرت نیست از ناز و نعیم

صبر چون داری از الله کریم

وآنچ می‌گوید غفورست و رحیم

نیست آن جز حیلهٔ نفس لئیم

گفت از پیریست ای شیخ قدیم

گفت پشتم درد می‌آید عظیم

بود شیخی عالمی قطبی کریم

اندر آن منزل که آیس شد ندیم

باقیات الصالحات آمد کریم

رسته از صد آفت و اخطار و بیم

از برای امتحان، خوار و یتیم

لیک اندر سِر، منم یار و ندیم

باز سوگندان بدادش کای کریم

گیر فرزندان‌، بیا بنگر نعیم

سغبهٔ صورت شد آن خواجهٔ سلیم

که به ده می‌شد به گفتاری سقیم

بوی بر از جزو تا کل ای کریم

بوی بر از ضد تا ضد ای حکیم

اژدهایی مرده دید آنجا عظیم

که دلش از شکل او شد پر ز بیم

گفت فرعونش چرا تو ای کلیم

خلق را کشتی و افکندی تو بیم

آن زمان که خفته باشد آن حکیم

آن عصا را قصد کن بگذار بیم

چون تجلی کرد اوصاف قدیم

پس بسوزد وصف حادث را گلیم

نظم و تجنیس و قوافی ای علیم

بندهٔ امر توند از ترس و بیم

گشت اُستا سست از وهم و ز بیم

بر جهید و می‌کشانید او گلیم