طبیبیم حکیمیم طبیبان قدیمیم

شرابیم و کبابیم و سهیلیم و ادیمیم

چو رنجور تن آید چو معجون نجاحیم

چو بیمار دل آید نگاریم و ندیمیم

طبیبان بگریزند چو رنجور بمیرد

[...]

بیار مطرب بر ما کریم باش کریم

به کوی خسته دلانی رحیم باش رحیم

دلم چو آتش چون در دمی شود زنده

چو دل مباش مسافر مقیم باش مقیم

بیامد آتش و بر راه عاشقان بنشست

[...]

ای دل ز جهانیان چرا داری بیم

حق محسن و منعم و کریمست و رحیم

تیر کرمش ز شصت احسان قدیم

در حاجت بنده می‌کند موی دو نیم

تا پردهٔ عاشقانه بشناخته‌ایم

از روی طرب پرده برانداختیم

با مطرب عشق چنگ خود در زده‌ایم

همچون دف و نای هردو در ساخته‌ایم

عشق از بنه بی‌بنست و بحریست عظیم

دریای معلق است و اسرار قدیم

جانها همه غرقه‌اند در بحر مقیم

یک قطره از او امید و باقی همه بیم

نی از پیِ کسب سوی بازار شویم

نی چون دهقان خوشهٔ گندم درَویم

نی از پی وقف بندهٔ وقف شویم

ما وقف تو، ما وقف تو، ما وقف توایم

هوش عاشق کجا بود؟ سوی نسیم

هوش عاقل کجا بود؟ با زر و سیم

جای گل‌ها کجا بود؟ باغ و نعیم

جای هیزم کجا بود؟ قعر جحیم

چو می برند شاخی را ز دو نیم

بلرزد شاخ دیگر را دل از بیم

نکو نبود که من از در درآیم

تو بگریزی ز من از راه بام

وعده‌ها و لطف‌های آن حکیم

کرد آن رنجور را آمن ز بیم

اینک این خلعت بگیر و زرّ و سیم

چون بیایی خاص باشی و ندیم»

کشتن آن مرد بر دست حکیم

نه پی اومید بود و نه ز بیم

چون عنایاتت بود با ما مقیم

کی بود بیمی از آن دزد لئیم

کین چه بدبختیست ما را ای کریم

از دل و دین مانده ما بی تو یتیم

منکران گویند خود هست این قدیم

این چرا بندیم بر رب کریم

بهر این مؤمن همی‌گوید ز بیم

در نماز اهد الصراط المستقیم

گفت تا گوشش نباشد ای حکیم

گوش را بگذار و کوته کن گلیم

گفت نوح ای سرکشانْ من، من نیم

من ز جان مُردم به جانان می‌زیم

امتحان کن جمله‌مان را ای کریم

سیرمان در ده تو از آب حمیم

گشت ساقی خواجه از آب حمیم

مر غلامان را و خوردند آن ز بیم