ای سگ قصاب هجر خون مرا خوش بلیس

زانک نیرزد کنون خون رهی یک لکیس

گنج نهان دو کون پیش رخش یک جوست

بهر لکیسی دلا سرد بود این مکیس

عاشقی آن صنم وانگه ترس کسی

[...]

عاشق چو نمی‌شوی برو پشم بریس

صد کاری و صد رنگی و صد پیشه و پیس

در کاسهٔ سر چو نیستت بادهٔ عشق

در مطبخ مدخلان برو کاسه بلیس

یک نشان دیگر آنک آن بلیس

ننهدش سر که منم شاه و رئیس

کیست آن صوفی شکم‌خوار خسیس

تا بود با چون شما شاهان جلیس

من به حجت بر نیایم با بلیس

کوست فتنهٔ هر شریف و هر خسیس

رو به پیش کاسه‌لیس ای دیگ‌لیس

توش خداوند و ولی نعمت نویس

بر مقام او وزیر نو رئیس

گشته لیکن سخت بی‌رحم و خسیس

گفت او را و دو صد اومیدلیس

تو به من بگذار این بر من نویس

فرق بین و برگزین تو ای حبیس

بندگی آدم از کبر بلیس

چونک اصلی بود جرم آن بلیس

ره نبودش جانب توبهٔ نفیس

زان حروفت شد خرد باریک‌ریس

نسخ می‌کن ای ادیب خوش‌نویس

کل خود را خوار کرد او چون بلیس

پارهٔ این کل نباشد جز خسیس

شد عزازیلی ازین مستی بلیس

که چرا آدم شود بر من رئیس

چون برین ره خار بنهاد آن رئیس

هر که خست او گفته لعنت بر بلیس

پس بجنبد اختیارت چون بلیس

شد دلاله آردت پیغام ویس

این دهانش نکته‌گویان با جلیس

و آن دگر با حق به گفتار و انیس

پر هنر را نیز اگر باشد نفیس

کم پرست و عبرتی گیر از بلیس

دفع او را دلبرا بر من نویس

هل که صحت یابد آن باریک‌ریس

صد بلیسی تو خمیس اندر خمیس

ترک من گوی ای عجوزهٔ دردبیس

این زمان سرها مثال گاو پیس

دوک نطق اندر ملل صد رنگ ریس