نزدیک توام مرا مبین دور

پهلوی منی مباش مهجور

آن کس که بعید شد ز معمار

کی گردد کارهاش معمور

چشمی که ز چشم من طرب یافت

[...]

بهر شهوت جان خود را می‌دهی همچون ستور

وز برای جان خود که می‌دهی وانگه به زور

می‌ستانی از خسان تا وادهی ده چارده

در هوای شاهدی و لقمه‌ای ای بی‌حضور

آن سبدکش می‌کشد آن لقمه‌ها را تون به تون

[...]

ای خیالت در دل من هر سحور

می‌خرامد همچو مه یک پاره نور

نقش خوبت در میان جان ما

آتش و شور افکند وانگه چه شور

آتشی کردی و گویی صبر کن

[...]

ندا رسید به جان‌ها ز خسرو منصور

نظر به حلقه مردان چه می‌کنید از دور

چو آفتاب برآمد چه خفته‌اند این خلق

نه روح عاشق روزست و چشم عاشق نور

درون چاه ز خورشید روح روشن شد

[...]

به من نگر که منم مونس تو اندر گور

در آن شبی که کنی از دکان و خانه عبور

سلام من شنوی در لحد خبر شودت

که هیچ وقت نبودی ز چشم من مستور

منم چو عقل و خرد در درون پرده تو

[...]

قدح شکست و شرابم نماند و من مخمور

خراب کار مرا شمس دین کند معمور

خدیو عالم بینش چراغ عالم کشف

که روح‌هاش به جان سجده می‌کنند از دور

که تا ز بحر تحیر برآورد دستش

[...]

روی بنما به ما مکن مستور

ای به هفت آسمان چو مه مشهور

ما یکی جمع عاشقان ز هوس

آمدیم از سفر ز راهی دور

ای که در عین جان خود داری

[...]

نمی‌بینم تو را آن مردی و زور

که بر گردون روی نارفته در گور

مرد زرگر را بخوان زان شهر دور

با زر و خلعت بده او را غرور

آنگَهَم از خْوَد بِران تا شهرِ دور

تا دَر اندازَم دَریشان شَرّ و شور

بشنو از اخبار آن صدر الصدور

لا صلوة تم الا بالحضور

گفته ایشان نیست ما را بی تو نور

بی عصاکش چون بود احوال کور

تا درین سکری از آن سکری تو دور

تا ازین مستی از آن جامی نفور

رگ رگست این آب شیرین و آب شور

در خلایق می‌رود تا نفخ صور

چون به خرگوش آمد این ساغر بدور

بانگ زد خرگوش کاخر چند جور

چه زیانستش از آن نقش نفور

چونک جانش غرق شد در بحر نور

پس به ضد نور دانستی تو نور

ضد ضد را می‌نماید در صدور

شیر اندر آتش و در خشم و شور

دید کان خرگوش می‌آید ز دور

تا جهان گه صابرست و گه شکور

بوستان گه حله پوشد گاه عور

تو بزن یا ربنا آب طهور

تا شود این نار عالم جمله نور