با زر غم و بی‌زر غم آخر غم با زر به

چون راهروی باری راهی که برد تا ده

بشنو سخن یاران بگریز ز طراران

از جمع مکش خود را استیزه مکن مسته

آدم ز چه عریان شد دنیا ز چه ویران شد

[...]

یا رب چه کس است آن مه یا رب چه کس است آن مه

کز چهره بزد آتش در خیمه و در خرگه

اندر ذقن یوسف چاهی چه عجب چاهی

صد یوسف کنعانی اندر تک آن خوش چه

آخر چه کند یوسف کز چاه بپرهیزد

[...]

آن عشق جگرخواره کز خون شود او فربه

ای بارخدا بر ما نرمش کن و رحمش ده

روزی که نریزد خون رنجیش بدید آمد

جز از جگر عاشق آن رنج نگردد به

تیر نظرت دیدم جان گفت زهی دولت

[...]

یک جام ز صد هزار جان به

برخیز و قماش ما گرو نه

ما از خود خویش توبه کردیم

ما هیچ نمی‌رویم از این ده

یک رنگ کند شراب ما را

[...]

ای دوست مرا دمدمه بسیار مده

کاین دمدمه می‌خورد ز من هر که و مه

جان و سر تو که دم کنم پیش تو زه

کز دمدمهٔ گرم کنم آب کره

ور دفع دهی تو و برون جه

در کس زنان خویشتن نه

هین چو خورشید و مهی از مه و خورشید تو به

می‌ستان نور ز سبحان و بخلقان می‌ده

پس حکیمش گفت کای سلطان مِه

آن کنیزک را بدین خواجه بدِه

گر نبودی کارش الهام اله

او سگی بودی دراننده نه شاه

همچو اسماعیل پیشش سر بنه

شاد و خندان پیش تیغش جان بده

او نکشتش از برای طبع شاه

تا نیامد امر و الهام اله

او وزیری داشت گَبْر و عِشوِه دِه

کو بَر آبْ از مَکر بَر بَستی گِرِه

می‌نماید بر تو زشتی گنه

می‌کنی نیت که باز آیم به ره

ما عیال حضرتیم و شیر‌خواه

گفت الخلق عیال للاله

آب خوش را صورت آتش مده

اندر آتش صورت آبی منه

دو سر انگشت بر دو چشم نه

هیچ بینی از جهان انصاف ده

اولیا را هست قدرت از اله

تیر جسته باز آرندش ز راه

اصل غیرتها بدانید از اله

آن خلقان فرع حق بی‌اشتباه

گفت ای بوده حجابم از اله

ای مرا تو راه‌زن از شاه‌راه

ای بسا امساک کز انفاق به

مال حق را جز به امر حق مده