نقش‌بند جان که جان‌ها جانب او مایلست

عاقلان را بر زبان و عاشقان را در دلست

آنکه باشد بر زبان‌ها لا احب الافلین

باقیات الصالحات است آنکه در دل حاصلست

دل مثال آسمان آمد زبان همچون زمین

[...]

جزوها را رویها سوی کلست

بلبلان را عشق با روی گلست

نورِ نورِ چشم خود نور دل‌ست

نور چشم از نور دل‌ها حاصل‌ست

قعر چه بگزید هر که عاقلست

زانک در خلوت صفاهای دلست

سوی حس و سوی عقل او کاملست

گرچه خود نسبت به جان او جاهلست

این سخنهایی که از عقل کلست

بوی آن گلزار و سرو و سنبلست

ور تو گویی جزو پیوستهٔ کلست

خار می‌خور خار مقرون گلست

آن صفای آینه وصف دلست

صورت بی منتها را قابلست

کارگه چون جای باش عاملست

آنک بیرونست از وی غافلست

گرچه شاخ و برگ و بیخش اولست

آن همه از بهر میوه مرسلست

کالهٔ حکمت که گم کردهٔ دلست

پیش اهل دل یقین آن حاصلست

تافت زان روزن که از دل تا دلست

روشنی که فرق حق و باطلست

گفتیی سرمست در سبزه و گلست

یا سواره بر براق و دلدلست

چون کَنی پا را حیاتت زین گِلست

این حیاتت را روش بس مشکلست

حق همی‌گوید نظرمان در دلست

نیست بر صورت که آن آب و گلست

زان که گر آبست مغلوب گِلست

پس دل خود را مگو کین هم دلست

لطفِ شیر و انگبین عکس دلست

هر خوشی را آن خوش از دل حاصلست

اصل ماهی آب و حیوان از گلست

حیله و تدبیر اینجا باطلست

او ز روی لفظ نحوی فاعلست

ورنه او مفعول و موتش قاتلست

چون سبب معلوم نبود مشکلست

داروی رنج و در آن صد محملست