اندک اندک راه زد سیم و زرش

مرگ و جسک نو فتاد اندر سرش

عشق گردانید با او پوستین

می‌گریزد خواجه از شور و شرش

اندک اندک روی سرخش زرد شد

[...]

خائیدن آن لب که چشیدی شکرش

مالیدن دستی که کشیدی بسرش

نگذارد آنکه او به جان و جگرش

آب حیوان همی رسد از اثرش

وز سر سوزن همی جوید سرش

ور نیابد، می‌کند با لب ترش

اسم هر چیزی بر ما ظاهرش

اسم هر چیزی بر خالق سرش

کرهٔ ناقه چه باشد خاطرش

که بجا آرید ز احسان و برش

گر در آمیزند عود و شِکّرش

برگزیند یک‌یک از یک‌دیگرش

شد غذای آفتاب از نور عرش

مر حسود و دیو را از دود فرش

خود نیامد هیچ از خبث سرش

یک گمان نیک اندر خاطرش

تا ببیند طعم شیر مادرش

تا فرو ناید بدایهٔ بد سرش

ور سِیُم باره نویسی بر سرش

پس سیه کردی چو جان پر شرش

طفل را چون پا نباشد مادرش

آید و ریزد وظیفه بر سرش

چشم و هوش و گوش و گوهرهای عرش

خرج کردی چه خریدی تو ز فرش

الحذر ای گل‌پرستان از شرش

تیغ لا حولی زنید اندر سرش

ای عدو آفتابی کز فرش

می‌بلرزد آفتاب و اخترش

گر بریزی خاک و صد خاکسترش

بر سر نور او برآید بر سرش

ده هزارش داد و خلعت درخورش

خانهٔ شکر و ثنا گشت آن سرش

هشت کرت کژ بکرد آن مهترش

راست می‌شد تاج بر فرق سرش

این زمان گر بست نفس ساحرش

گفت تو سودش کند در آخرش

از غضب شربای سوزان بر سرش

زن فرو ریزد شود کل مغفرش

چون فرود آمد بر آمد شوهرش

زن کشید آن مول را اندر برش