گر هزاران بنده باشندت گواه

بر نسنجد شرع ایشان را به کاه

باز می‌مالید پر بر دست شاه

بی‌زبان می‌گفت من کردم گناه

از میان بر جست یک شیر سیاه

پنجه‌ای زد کرد نقشش را تباه

هین سگ نفس ترا زنده مخواه

کو عدو جان تست از دیرگاه

سهو باشد ظنها را گاه گاه

این چه ظنست این که کور آمد ز راه

سالها گوید خدا آن نان‌خواه

همچو خر مصحف کشد از بهر کاه

همچو گاوی نیمهٔ چپش سیاه

نیمهٔ دیگر سپید همچو ماه

بر نشستی اشترم را از پگاه

جو رها کردم کم از اخراج کاه

چشم کژ کردی دو دیدی قرص ماه

چون سؤالست این نظر در اشتباه

چون بیامد آن دوم در پیش شاه

بود او گنده‌دهان دندان سیاه

گفت رمزی زان بگو ای پادشاه

کز برای من بگفت آن دین‌تباه

اینت درد بی‌دوا کوراست آه

اینت افتاده ابد در قعر چاه

باز آن باشد که باز آید به شاه

باز کورست آنک شد گم‌کرده راه

چونک برگ روح خود زرد و سیاه

می‌ببینی چون ندانی خشم شاه

گویم ای خورشید مقرون شو به ماه

هر دو را سازم چو دو ابر سیاه

آن شود شاد از نشان کو دید شاه

چون ندید او را نباشد انتباه

حیله کرد و کرد صوفی را به راه

تا کند یارانش را با او تباه

هین ید بیضا نما ای پادشاه

صبح نو بگشا ز شبهای سیاه

اژدها گشتست آن مار سیاه

آنک کرمی بود افتاده به راه

مؤمن آن قلعه برای پادشاه

می‌کند معمور نه از بهر جاه