آن عشق مجرد سوی صحرا می‌تاخت

دیدش دل من ز کر و فرش بشناخت

با خود می‌گفت چون ز صورت برهم

با صورت عشق عشقها خواهم باخت

عشق تو در اطراف گیائی میتاخت

مسکین دل من دید نشانش بشناخت

روزیکه دلم ز بند هستی برهد

در کتم عدم چه عشقها خواهم باخت

اسپ تازی برنشست و شاد تاخت

خونبهای خویش را خلعت شناخت.

بعد از آن از بهر او شربت بساخت

تا بخورد و پیش دختر می‌گداخت

موج دریا چون به امر حق بتاخت

اهل موسی را ز قبطی واشناخت

چون ز دانش موج اندیشه بتاخت

از سخن و آواز او صورت بساخت

نیست شه را طمع بهر خلق ساخت

این همه دولت خنک آنکو شناخت

هر که نقص خویش را دید و شناخت

اندر استکمال خود ده اسپه تاخت

چون خدا ما را برای آن فراخت

که بما بتوان حقیقت را شناخت

چشم نرگس کور شد بازش بساخت

حلق نی ببرید و بازش خود نواخت

بر گرفت از نار و نور صاف ساخت

وانگه او بر جملهٔ انوار تاخت

وقت شستن لوح را باید شناخت

که مر آن را دفتری خواهند ساخت

از جنون خود را ولی چون پرده ساخت

مر ورا ای کور کی خواهی شناخت

کس نداند از خرد او را شناخت

چونک او مر خویش را دیوانه ساخت

نور موسی دید و موسی را نواخت

خسف قارون کرد و قارون را شناخت

از برای لطف عالم را بساخت

ذره‌ها را آفتاب او نواخت

دفعشان گفت و به سوی غزو تاخت

با دغایان از دغا نردی بباخت

چون سلیمان کز سوی حضرت بتاخت

کو زبان جمله مرغان را شناخت

خواجه در کار آمد و تجهیز ساخت

مرغ عزمش سوی ده اشتاب تاخت

همچو مجنون کاو سگی را می‌نواخت

بوسه‌اش می‌داد و پیشش می‌گداخت