تا که شاخ افشان کند هر لحظه باد

بر سر خفته بریزد نقل و زاد

قطرهٔ دل را یکی گوهر فتاد

کان به دریاها و گردونها نداد

گفت ای یاران حقم الهام داد

مر ضعیفی را قوی رایی فتاد

اسپ خود را یاوه داند آن جواد

و اسپ خود او را کشان کرده چو باد

نان چو در سفره‌ست باشد آن جماد

در تن مردم شود او روح شاد

هر که داد او حسن خود را در مزاد

صد قضای بد سوی او رو نهاد

ای همه پوسیده در کون و فساد

جان باقیتان نرویید و نزاد

چشم صدیقه چو بر رویش فتاد

پیش آمد دست بر وی می‌نهاد

چونک زد بسیار و گریان سر نهاد

چنگ بالین کرد و بر گوری فتاد

آنک او را نبود از اسرار داد

کی کند تصدیق او نالهٔ جماد

گفت در باطن خدایا از تو داد

محتسب بر پیرکی چنگی فتاد

زین نسق می‌گفت با لطف و گشاد

در میانه گریه‌ای بر وی فتاد

کم بودشان رقت و لطف و وداد

زانک حیوانیست غالب بر نهاد

بندهٔ خود خواند احمد در رشاد

جمله عالم را بخوان قل یا عباد

عاقل از سر بنهد این هستی و باد

چون شنید انجام فرعونان و عاد

هر که او از صُلب فطرت خوب زاد

آینه در پیش او باید نهاد

هست ازل را و ابد را اتحاد

عقل را ره نیست آن سو ز افتقاد

بعد از آن یا حسرتا شد یا عباد

بر شما محتوم تا یوم التناد

چون شما تاریک بودم در نهاد

وحی خورشیدم چنین نوری بداد

ابر موسی پر رحمت بر گشاد

پخته و شیرین بی زحمت بداد