ماهی پژمرده در بحر اوفتاد

کاروان گم شده زد بر رشاد

حقهٔ پر لعل را دادی به باد

هم‌چو زنگی در سیه‌رویی تو شاد

حقه سربسته جهل تو بداد

زود بینی که چه غبنت اوفتاد

چون ترا دیدم خود ای روح البلاد

مهر این خورشید از چشمم فتاد

پس پیمبر روی بر رویش نهاد

بر سر و بر چشم و رویش بوسه داد

آن هلال و بدر دارند اتحاد

از دوی دورند و از نقص و فساد

گر بدیدی یک سر موی از معاد

اوش گفتی این چنین عمر تو باد

حرص در پیری جهودان را مباد

ای شقیی که خداش این حرص داد

عشرها بر روی هر جا می‌نهاد

چونک بر می‌بست چادر می‌فتاد

چون بسی می‌کرد فن و آن می‌فتاد

گفت صد لعنت بر آن ابلیس باد

زین مناره صد هزاران هم‌چو عاد

در فتادند و سر و سر باد داد

حبذا دو چشم پایان بین راد

که نگه دارند تن را از فساد

پس گریز از چیست زین بحر مراد

که بشستت صد هزاران صید داد

گر بدانی رحم این محمود راد

خوش بگویی عاقبت محمود باد

هست مادر نفس و بابا عقل راد

اولش تنگی و آخر صد گشاد

گر ز گوری خشت بر تو اوفتاد

عاقلان از گور کی خواهند داد

عقل گوید مر جسد را که ای جماد

بوی بردی هیچ از آن بحر معاد

پس سلامش کرد گرم و اوستاد

جست از جا لب به ترحیبش گشاد

گفت صد خدمت کنم ای ذو وداد

در قبولش دست بر دیده نهاد

خود چه باشد گر ببخشد آن جواد

بنده را مقصود جان بی‌اجتهاد