بی‌خبر بود او که آن عقل وفاد

بی ز تقلیب خدا باشد جماد

این سخن پایان ندارد ای جواد

ختم کن والله اعلم بالرشاد

این همه تعظیم و تفخیم و وداد

چون بدیدندش به صورت برد باد

این ضیاء الحق حسام الدین راد

اوستادان صفا را اوستاد

مصطفی صبح آمد و در را گشاد

صبح آن گمراه را او راه داد

این نماز و روزه و حج و جهاد

هم گواهی دادنست از اعتقاد

کارت این بودست از وقت ولاد

صید مردم کردن از دام وداد

گفت چون ندهی بدان سگ نان و زاد

گفت تا این حد ندارم مهر و داد

با چنین حالت بقا خواهی و یاد

هم‌چو زنگی در سیه‌رویی تو شاد

خمر و چنگ آورد پیش او نهاد

نیم‌خنده زد بدان شد نیم‌شاد

پس زد انگشتک به رقص اندر فتاد

که بده زوتر رسیدم در مراد

خویشی و بی‌خویشی و سکر وداد

رفت زان سان که نیاردشان به یاد

این عمل وین کسب در راه سداد

کی توان کرد ای پدر بی‌اوستاد

اشتهی داری چه خوردی بامداد

که چنین سرمستی و پر لاف و باد

هم در آن دم شد دراز و جان بداد

هم‌چو گل درباخت سر خندان و شاد

هست آن از بعد سی‌ساله جهاد

عقل آنجا هیچ نتواند فتاد

پس کنیزک جمله آلات فساد

کرد پنهان پیش شد در را گشاد

چونک با جاروب در را وا گشاد

گفت خاتون زیر لب کای اوستاد

دم نزد در حال آن زن جان بداد

کرسی از یک‌سو زن از یک‌سو فتاد

ظاهر صنعت بدیدی زوستاد

اوستادی برگرفتی شاد شاد