خیزد از دل ناله ها بی اختیار

آه ! آن شهری که اینجا بود پار

آن دیار و کاخ و کو ویرانه ایست

آن شکوه و فال و فر افسانه ایست

گنبدی ، در طوف او چرخ برین

[...]

لاله بهر یک شعاع آفتاب

دارد اندر شاخ چندین پیچ و تاب

چون بهار او را کند عریان و فاش

گویدش جز یک نفس اینجا مباش

هر دو آمد یکدگر را ساز و برگ

[...]

قندهار آن کشور مینو سواد

اهل دل را خاک او خاک مراد

رنگ ها ، بوها ، هواها ، آب ها

آب ها تابنده چون سیماب ها

لاله ها در خلوت کهسار ها

[...]

تربت آن خسرو روشن ضمیر

از ضمیرش ملتی صورت پذیر

گنبد او را حرم داند سپهر

با فروغ از طوف او سیمای مهر

مثل فاتح آن امیر صف شکن

[...]

ای قبای پادشاهی بر تو راست

سایهٔ تو خاک ما را کیمیاست

خسروی را از وجود تو عیار

سطوت تو ملک و دولت را حصار

از تو ای سرمایهٔ فتح و ظفر

[...]

دل ما، بی‌دلان بردند و رفتند

مثال شعله، افسردند و رفتند

بیا یک لحظه با عامان درآمیز

که خاصان، باده‌ها خوردند و رفتند

سخن‌ها رفت از بود و نبودم

من از خِجْلَت، لبِ خود، کم گشودم

سجودِ زنده‌مردان می‌شناسی؟

عیارِ کارِ من گیر از سجودم

دلِ من، در گُشادِ چون و چند است

نگاهش، از مه و پروین بلند است

بده ویرانه‌ای در دوزخ، او را

که این کافر، بسی، خلوت‌پسند است

چه شور است این که در آب و گِل افتاد؟

ز یک دل، عشق را صد مشکل افتاد

قرارِ یک نَفَس بر من حرام است

به من رحمی که کارم با دل افتاد

جهان از خود برون آوردهٔ کیست؟

جمالش، جلوهٔ بی‌پردهٔ کیست؟

مرا گویی که از شیطان حذر کن

بگو با من که او پروردهٔ کیست؟

دلِ بی‌قیدِ من، در پیچ و تابی‌ست

نصیبِ من، عِتابی یا خِطابی‌ست

دلِ ابلیس هم نتوانم آزرد

گناهِ گاه‌گاهِ من صوابی‌ست

صبنت الکاس عنا ام عمرو

وکان الکاس مجراها الیمینا

اگر این است رسم دوستداری

به دیوار حرم زن جام و مینا

به خود پیچیدگان در دل اسیرند

همه دردند و درمان‌ناپذیرند

سجود از ما چه می‌خواهی که شاهان

خَراجی از دهِ ویران نگیرند

رَوَم راهی که او را مَنْزِلی نیست

از آن تخمی که ریزم، حاصلی نیست

من از غم‌ها نمی‌ترسم ولیکن

مده آن غم که شایانِ دلی نیست

میِ من از تُنُک‌جامان نگه دار

شرابِ پخته از خامان نگه دار

شَرَر از نیستانی دورتر به

به خاصان بخش و از عامان نگه دار

تو را این کشمکش اندر طلب نیست

تو را این درد و داغ و تاب و تب نیست

از آن از لامکان بگریختم من

که آنجا ناله‌های نیم‌شب نیست

ز من هنگامه‌ای وه این جهان را

دگرگون کن زمین و آسمان را

ز خاکِ ما دگر آدم برانگیز

بِکُش این بندهٔ سود و زیان را

جهانی تیره‌تر با آفتابی

صَواب او سراپا ناصَوابی

ندانم تا کجا ویرانه‌ای را

دهی از خونِ آدم، رنگ‌ و آبی

غلامم، جز رضای تو نجویم

جز آن راهی که فرمودی، نپویم

ولیکن گر به این نادان بگویی

خری را اسبِ تازی گو، نگویم

دلی در سینه دارم بی‌سروری

نه سوزی در کفِ خاکم، نه نوری

بگیر از من که بر من، بارِ دوش است

ثوابِ این نمازِ بی‌حضوری