بر ایشان یکی بانگ برزد به خشم

بتابید روی و بخوابید چشم

و گر برگشاید زبان را به خشم

پس از شرمش آب اندر آرم به چشم

چو دو آبگیرش پر از خون دو چشم

مرا دید غرید و آمد به خشم

ز خشمش سرشک اندر آمد به چشم

از آن لشکر گشن بد جای خشم

که با کین شاهان نشاید که چشم

نباشد پر از آب و دل پر ز خشم

ز لشکر دو بهره شده تیره چشم

سر نامداران ازو پر ز خشم

بدو گفت اولاد دل را ز خشم

بپرداز و بگشای یکباره چشم

چو بر نیزهٔ رستم افگند چشم

نماند ایچ با او دلیری و خشم

همان به که این درد را نیز چشم

بپوشم و بر دل بخوابیم خشم

یکی داستانست پر آب چشم

دل نازک از رستم آید بخشم

وگر سرد گویم بدین شوخ چشم

بجوشد دلش گرم گردد ز خشم

جهانی نهاده به کاووس چشم

زبان پر ز دشنام و دل پر ز خشم

چو کاووس بشنید شد پر ز خشم

برآشفت زان کار و بگشاد چشم

سیاوش چو آن دید آب از دو چشم

ببارید و ز اندیشه آمد به خشم

از اخترشناسان برآورد خشم

دلش گشت پردرد و پرآب چشم

که آن را کسی تا نبیند به چشم

تو گویی ز گوینده گیرند خشم

چو یک هفته با سوگ و با آب چشم

به درگاه بنشست پر درد و خشم

بمالید خواهم همی روی و چشم

مگر بر دلم کم شود درد و خشم

دو تن خفته و گیو با رنج و خشم

به راه سواران نهاده دو چشم

دل گیو خندان شد از زور خشم

که چون چشمه بودیش دریا به چشم