ازو چیز بستد همه هرچ داشت

ببند گرانش ز ره بازگشت

به گفتار بدگوهرانش بکشت

کجا بود درپادشاهیش پشت

چو خسرو نباشد ورا یاروپشت

ببیند ز من روزگار درشت

درختی که او تلخ دارد سرشت

گرش برنشانی به باغ بهشت

همه بوم ایران سراسر بگشت

به آباد و ویرانی اندر گذشت

نبیره پسر داشت هفتاد و هشت

دلیران کوه و سواران دشت

سراپرده بردند ز ایوان بدشت

سپهر از خروشیدن آسیمه گشت

پر از درد از آن جایگه بازگشت

بسوی سراپرده آمد ز دشت

نبیره پسر داشت هفتاد و هشت

از ایشان نبد جای بر پهن دشت

همی گفت گفتارهای درشت

چو بیژن چنان دید بنمود پشت

چو رهام گرد اندر آمد به پشت

خروشان یکی تیغ هندی به مشت

چو شد رزم گودرز و پیران درشت

چو نهصد تن از تخم پیران بکشت

دلیران بدشمن نمودند پشت

ازان کارزار انده آمد بمشت

چو پیش آمد این روزگار درشت

ترا روی بینند بهتر که پشت

که گر دو برادر نهد پشت پشت

تن کوه را سنگ ماند بمشت

بران کشتگان بر یکایک بگشت

که بودند افگنده بر پهن‌دشت

ازیشان فراوان بخست و بکشت

پیاده نپیچید و ننمود پشت

چو تیر اسپری شد سوی نیزه گشت

چو دریای خون شد همه کوه و دشت

چو خورشید تابنده بنمود پشت

دل گیو گشت از برادر درشت

چو دانست کز لشکر اندر گذشت

ز گردان و گردنکشان دور گشت