مگر در نهانش سخن دیگرست

پژوهنده را راز با مادرست

میان من و او ز ایوان درست

تو گفتی یکی کوه آهن برست

تو گفتی یکی آتشستی درست

که پیش نگهبان ایوان برست

دگر آنکه دو کشور آبشخورست

که آن بومها را درشتی برست

بدان کو به سال از شما کهترست

نوازیدن کهتر اندر خورست

بیابان چو دریای خون شد درست

تو گفتی که روی زمین لاله رست

گر ایوان ما سر به کیوان برست

ازان بهرهٔ ما یکی چادرست

بگفتا که رامشگری بر درست

ابا بربط و نغز رامشگرست

که آن خانهٔ دیو افسونگرست

طلسمست و ز بند جادو درست

سپاه و دل و گنجم افزونترست

جهان زیر شمشیر تیز اندرست

یکی پیل جنگی و چاره‌گرست

فراوان به گرداندرش لشکرست

چنین گفت کاو ز آسمان برترست

نه رای بلندش به زیر اندرست

مرا بارگه زان تو برترست

هزاران هزارم فزون لشکرست

پس پردهٔ تو یکی دخترست

شنیدم که گاه مرا درخورست

که از سرو بالاش زیباترست

ز مشک سیه بر سرش افسرست

خرد را و دین را رهی دیگرست

سخنهای نیکو به بند اندرست

ازیرا سرت ز آسمان برترست

که تخم تو زان نامور گوهرست

بدانست سهراب کاو دخترست

سر و موی او ازدر افسرست

به بالا ز سرو سهی برترست

چو خورشید تابان به دو پیکرست

همه کارت از یکدگر بدترست

ترا شهریاری نه اندرخَورست