به پیش آمد اکنون یکی تیره کار

که آن را نشاید که داریم خوار

نه بردارد از پیش سالار بار

بپوشد ز ما چهرهٔ شهریار

تو رفتی و شمشیرزن صد هزار

زره‌دار با گُرزهٔ گاوسار

از آن بد کز ایران ندیدم سوار

نه اسپ افگنی از در کارزار

مرا سالیان شد فزون از شمار

کمر بسته‌ام پیش هر شهریار

به آواز گفت آن زمان شهریار

که ای نامداران به روزگار

به بیژن چنین گفت کین یادگار

همی دار و جز تخم نیکی مکار

بر ایشان در گنج بسته مدار

ببخش و بترس از بد روزگار

همی گفت هرکس که ای شهریار

که را مانی این تاج را یادگار

مهانی که با زال سام سوار

برفتند با زیجها بر کنار

چنین داد پاسخ بدو شهریار

که بیش است رنج تو از روزگار

نجوییم کس نام در کارزار

چو لهراسب را کی کند شهریار

تو رو تخت شاهی به‌آیین بدار

به گیتی جز از تخم نیکی مکار

زن و مرد ایرانیان صدهزار

خروشان برفتند با شهریار

بدان مهتران گفت ز این کوهسار

همه بازگردید بی‌شهریار

همی بود رستم بر آن کوهسار

همان زال و گودرز و چندی سوار