تو تا زادی از مادر پاکدین

پر از آفرین شد سراسر زمین

چو کیخسرو آید ز توران زمین

سوی دشمنان افگند رنج و کین

ندانم که دیدار باشد جز این

که داند چنین جز جهان آفرین

گرفتش به بر شهریار زمین

ز شادی بر او بر گرفت آفرین

چو این کرده شد برنهادند زین

بر آن بادپایان باآفرین

از او شاد شد خسرو پاک‌دین

ستودش فراوان و کرد آفرین

تو بالا گزین و سپه را ببین

مرا یاد باشد جهان آفرین

ابر شاه پیران گرفت آفرین

خروشان ببوسید روی زمین

که گر دست یابم برو روز کین

کنم ارغوانی ز خونش زمین

چو از خنجرت خون چکد بر زمین

هم از مهر یاد آیدت هم ز کین

ندیدم نه هرگز شنیدم چنین

که کردی کسی ز آب جیحون زمین

ستودش فراوان و کرد آفرین

چنین گفت کای شهریار زمین

اگر نیز رنجی نبودی جزین

که با من بیامد ز توران زمین

بزرگان و گردان ایران زمین

همه شاه را خواندند آفرین

کسی کاو بود شهریار زمین

هنر باید و گوهر و فر و دین

یکی را چو من کرده باشم گزین

دل دیگر از من شود پر ز کین

نویسنده‌ای خواست بر پشت زین

یکی نامه فرمود با آفرین

برآمد یکی باد با آفرین

هوا گشت خندان و روی زمین

فرود آمد از تخت و کرد آفرین

تهمتن ببوسید روی زمین

ازان پس خبر شد بخاقان چین

که شد کشته کاموس بر دشت کین