چو از نوروز گردد این جهان نو

هوا خوشتر شود آنگه همی رو

نکوتر بود و خَوشْتر شهربانو؛

به چشم و لب، روان را درد و دارو.

چو از شاه این سخن بِشْنید شهرو،

به ناز او را جوابی داد نیکو.

به پیری باروَر شد شهربانو؛

تو گُفتی دَر صدف اُفتاد لؤلو.

جمالِ حور بودش؛ طبع جادو.

سُرِینِ گور بودش؛ چشمِ آهو.

چو بیند جامه‌های سختْ نیکو،

بگوید هر یکی را چند آهو؛

چو آمد نامه‌ی دایه به شهرو،

به نامه در سخنها دید نیکو.

اگر چه صورتی باشد بی‌آهو،

به چشمِ هر که بیند سخت نیکو،

که زن خواهد از آنجا کش بود شو

ز پاکی شو و زن هر دو بی آهو

به گِرد قارن از گُردان ویرو

صد و سی گرد کشته گشت با او

چو آگه شد از آن بدخواه ویرو

شگفت آمدْش کار چرخ بدخو

اگرچه شاه و شاهزاده ست ویرو

به چاه و پادشاهی نیست چون او

دو رانش گرد و آگنده دو بازو

درخت دلربایی گشته هر دو

ندیدی هیچ بت چون او بی آهو

بلند و چابک و شیرین و نیکو

نه موبد کام ازو دیده نه ویرو

جهان بنگر چه بازی کرد با او

چو چشمش دید جادو گشت خستو

که بهتر زین نباشد هیچ جادو

همه گفتار تو دیدم بی آهو

چو دیدار تو جان افزای و نیکو

نباشد هر کسی را تن پر آهو

نباشد هر کسی را دل به یک خو

نگر تا هست شیرین و بی آهو

چو مادر گفت ماننده به ویرو

بدین رنج و بدین گفتار نیکو

ترا داشن دهاد ایزد به مینو