تو نام ما به کار خیر بفروز

که نیکی مرد را فرّخ کند روز

همیشه روزگارَش بود نوروز.

به هر کاری همیشه بود پیروز.

تو او را جفت باش و دوده بفروز.

وزین پیوند فرّخ کن مرا روز.

همیدون کار آن ماه دل افروز

پدید آورد ناخوبی همان روز

قضا را دایه پیش آمد یکی روز

چنو گردان در آن باغ دل افروز

ز یزدان این همی خواهم شب و روز

که گردد بختم از روی تو فیروز

مرا تو دوست بودی ای دل افروز

ولیکن دوستر گشتم از امروز

کنم بخت ترا بر ویس پیروز

ستانم داد مهرت زان دل افروز

مرا دوری دهد از تو بد آمروز

که شاگردان تو باشند بدروز

همیدون چون بود سالی دل افروز

پدید آیدش خوشی هم ز نوروز

به روزش مهر بودی مونس روز

چو روی رام تابان و دل افروز

همی گفتی چه بودی گر یکی روز

ازین راه آمدی باد دل افروز

همی شد رام تا درگاه بهروز

به کام خویش فرخ بخت و پیروز

پس آنگه ویس با رامین و بهروز

به کام خویش بنشستند هر روز

چو از ره اندر آمد نامه آن روز

شهنشه نیز باز آمد دگر روز

شه شاهان به پیروزی یکی روز

نشسته شاد با ویس دل افروز

گل و نرگس به هم دیدی به نوروز

چنان بودند آن هر دو دل افروز

درش بگشا و پس آتش برافروز

به شب بنمای رامین را یکی روز

زمستان را بود فرجام نوروز

چنان چون تیره شب را عاقبت روز

بیا تا بهره برداریم ازین روز

که هرگز باز ناید روز امروز