چنین بادا کبود و کوژ بالا

هر آن کاو بشکند پیمانش از ما

به کوه و بیشه و هامون و دریا

همی شد پنج مه چون مرد شیدا

نباشد با دو چشمم ابر همتا

که آن قطره ست و این آشفته دریا

نگارا در جهان بودی تو تنها

ندیدی هیچ کس را با تو همتا

نکرده با من بیدل مواسا

نجسته با من مسکین مدارا

چو سیمین زورقی در ژرف دریا

چو دست ابرنجنی در دست حورا

گهی با آهوان بودی به صحرا

گهی با ماهیان بودی به دریا

همه صحرا ز لاله روی حورا

همه مرز از بنفشه جعد زیبا

اگر مهر نُوت گشته‌ست پیدا

کهن مهر مرا مفگن به دریا

پلنگ من شده‌ست آهو به صحرا

نهنگ من شده‌ست ماهی به دریا

چو زو نشکیبی او را باش تنها

تو زو رسوا و او نیز از تو رسوا

بدو گفت ای نگار سرو بالا

بت خورشید چهر ماه سیما

که تا باشد به گیتی کوه و صحرا

رود جیحون و دجله سوی دریا

چو رامین شد در ایوان رفیدا

گرفته دست ماه سرو بالا

ز بس بر روی صحرا مشک و دیبا

همه خرخیز و ششتر گشت صحرا

گهی آهو و گور از روی صحرا

ز دست یوز و سگ رفته به بالا

نجوشیدم ز هر بادی چو دریا

تو گفتی خور ز من گردید صفرا

کنون آن کم تو دیدی سرو بالا

به بستر در فتاده گشته دو تا

ندانم چون شدی از من شکیبا

که نشکیبد صدف هرگز ز دریا

بگریم تا کنم هامون چو دریا

منالم تا کنم چون سرمه خارا