چرا دشمن بود آنرا که جانش

همی بخشاید از خواهندگانش

دو شمشیرست ز الماس و بیانش

یکی در دست و دیگر در دهانش

ولیکن پهلوی باشد زبانش

نداند هر که برخواند بیانش

به خوزان بُرد او را دایگانش؛

که آنجا بود جای و خان و مانش.

تنش آب‌ست و شیر و مِی رُخانش؛

همیدون انگبین‌ست آن لَبانش.

چنین پَرْوَرْد او را دایگانش.

به پَروردَن همی بِسپُرد جانش.

چو تازه گشت مهر اندر روانش

پدید آمد درشتی از زبانش

چو بیماری بُد اندر عشق جانش

که شکر تلخ باشد در دهانش

چو کان سیم بود از ویس جانش

قضا پرداخته از سیم کانش

چنان بگسست غم رنگ از رخانش

که گفتی از تنش بگسست جانش

درخت عاشقی رُست از روانش

ولیکن کشت روشن دیدگانش

چو لختی هوش باز آمد به جانش

ز گوهر چون صدف شد دیدگانش

جهان تاریک شد بردیدگانش

تو گفتی دود شد در مغز جانش

دلش تنگ آمده همچون دهانش

تنش لاغر شده همچون میانش

به لابه خواسته مادر ز یزدانش

بپرورده میان ناز و فرمانش

شخوده نیلگون گشته رخانش

چو نیلوفر بد اندر آبدانش

نه دام آمد مهمتر جز زبانش

زبانش داشت پوشیده نهانش

هزاران گل شکفته بر رخانش

نهفته سی ستاره در دهانش

کسان شاه و سرپوشیدگانش

به زاری سوخته کردند جانش

ز خوشی چون بهشتی خان و مانش

همیشه شاد از وی دوستانش