آن دگر نکته را که کرد ادا

شافعی از کلام اهل هدی

بود آن کز خدای عز و جل

عصمت آمد نصیب تو ز ازل

کانچه خواهد دلت ز خود رایی

[...]

راهبی راه بی غبار گرفت

دامن کوه و کنج غار گرفت

نگشادش گره ز هیچ گروه

از قناعت نهاد پشت به کوه

مرد را کوه خوش هم آوازیست

[...]

پیش که از ابر صفا نم نبود

رسته گل صفوت آدم نبود

بود جهان یک به یک آیینه ها

بلکه سراسر همه گنجینه ها

بر سر هر گنج طلسم دگر

[...]

ای که در دولت دین کم زنی

چند دم از نسبت آدم زنی

آدمی آنست که دینی در اوست

محو گمان کرده یقینی دراوست

گر بود این پیکر گل آدمی

[...]

ای به سرت افسر فرماندهی

افسرت از گوهر احسان تهی

زیور سر افسر ازان گوهر است

خالی ازان مایه درد سر است

گرد میان تو مرصع کمر

[...]

خامه چو بر موجب جف القلم

خشک بیستاد از این خوش رقم

بهر دعا از لب ام الکتاب

حرف سقاک اللهش آمد خطاب

روح امین دست به آمین گشاد

[...]

ای درین تنگ فضا گشته اسیر

زیر تیغ و قلم شاه و وزیر

گه ز تیغ ستمی همچو قلم

فرق سر شق شده رنج و الم

گه به زخم قلمی همچون تیغ

[...]

جهان یکسر چه ارواح و چه اجسام

بود شخص معین عالمش نام

بود انسان درین شخص معین

چو عین باصره در چشم روشن

درین عین آن که چون انسان عین است

[...]

در آن خلوت که هستی بی نشان بود

به کنج نیستی عالم نهان بود

وجودی بود از نقش دویی دور

ز گفت و گوی مایی و تویی دور

جمال مطلق از قید مظاهر

[...]

زلیخا بود ازین صورت تهی دل

کزو تا یوسف آمد یک دو منزل

ولی جانش ازان معنی خبر داشت

ز داغ شوق سوزی در جگر داشت

نمی دانست کان شوق از کجا خاست

[...]

ای صدرنشین تخت کونین

تخم و ثمر درخت کونین

ای اول فکر و آخر کار

ای قبله هفت و زبده چار

چون روی بدین دیار کردی

[...]

الهی کمال الهی توراست

جمال جهان پادشاهی توراست

جمال تو از وسع بینش برون

کمال از حد آفرینش فزون

بلندی و پستی نخوانم تو را

[...]

کمان گردنی از پی و استخوان

کلاغش پی طعمه زاغ کمان

بدل گشته او را ز بار درشت

چو گردن به تقعیر تحدیث پشت

شده پیر و چون شاهد خودپرست

[...]