بعد الحمد قبل کل کلام

بصفات الجلال و الاکرام

حمد او تاج و تارک سخن است

صدر هر نامه ی نو و کهن است

خامه چون تاج نامه آراید

[...]

دل فارغ ز درد عشق دل نیست

تن بیدرد دل، جز آب و گل نیست

ز عالم روی آور در غم عشق

که باشد عالمی خوش عالم عشق

غم عشق از دل ما . کم مبادا

[...]

در جهانی و از جهان بیشی

همچو معنی که در بیان باشد

زیر این نه رواق مینا فام

چون شود گفته این همایون نام

آید از هر یکی بجای صدا

[...]

نه دعائی که شاعرانه بود

وز ره صدق بر کرانه بود

بل دعائی قرین صدق و صفا

مشتمل بر مصالح دو سرا

هم در او جاه و حشمت دنیی

[...]

کم کسی بر سریر جاه و جلال

چون تو کرد اکتساب فضل و کمال

مشکل حکمت، از کمال تو حل

منطق تو، بیان هر مجمل

طبع پاک تو را، که وقاد است

[...]

قاتل من چشم می بندد دم بسمل مرا

تا بماند حسرت دیدار او در دل مرا

قاتل من چو بسوی من محزون گذرد

چشم پر خون مرا بیند و از خون گذرد

جانا، جفا برای وفا میکشیم ما

ترک وفا مکن که جفا می کشیم ما

نقاش چین، چو صورتش آورد در نظر

زد بر زمین قلم، که چها می کشیم ما

مه من بی گل رویت دلم خون گشت چون لاله

جگر هم از غم هجران شده پر گاله پر گاله

چو رخسار تو از نوشیدن می لاله گون گردد

درون من صراحی وار تالب غرق خون گردد

« سپاه مورسیه روی را نگر که کمر

به بسته در طلب منصب سلیمانی!؟

« چه دستبرد نماید کلیم در معجز

چه جای لشکر فرعون و عون ماهان است؟!

روز اگر با همنشینان غم ز دل بیرون کنم

شب که غیر از غم ندارم هم نشینی، چون کنم

چون خیالت نرود هرگزم از پیش نظر

صد رهت بینم و گویم که خیالست مگر

باستقبال قدت سرورا رفتار بایستی

بتعریف دهانت غنچه را گفتار بایستی

زخیل اهل وفائیم در زمانه تو

سگ توئیم ولی دور از آستانه تو

ما را هوای وصل تو از سر نمیشود

مشتاق خدمتیم و میسر نمیشود

شد سینه بصد چاک ز تیغ ستم او

بیرون نشد از سینه صد چاک، غم او

تا مرا در نظر مدعیان خوار کند

هر چه گویم بخلاف سخنم کار کند

با من سخن از فرقت دلدار مگوئید

[...]

هرگز دل هیچکس میازار صفی

تا بتوانی دلی بدست آر صفی

سر رشته همین است نگهدار صفی

زنهار صفی هزار زنهار صفی

خوش آنروزی که دشنام من بدنام میدادی

[...]

ز سینه هر نفسم آه جانگداز برآید

چو آتشی که نشیند دمی و باز برآید

بمسجد ار بخرامی بلطف آن قد و قامت

هزار عابد صد ساله از نماز بر آید

اگر در گوشه غم دور از آن سیمین بدن میرم

[...]

غبار آنچنان در هوا شد حجاب

که ره بست بر دعوت مستجاب

ز والای گلگون سنان بهره مند

شفق از زمین نیزه داری بلند

یلان غرق آهن ز سر تا بپای

[...]

صنوبر زده شانه گیسوی خویش

کشیده دل آدمی سوی خویش

عیان شاخ گل ز آب روشن ضمیر

چو قد بتان در لباس حریر

سهی، سرو و آب، از درخشندگی

[...]

گلزار جهان تهی کن از خار

کان غیرت صد هزار گلزار

روزی که ز بوی گل شود مست

خاری نزند بدامنش دست