باز ساز عشق سر کردیم ما

ترک عقل تیره سر کردیم ما

معتکف گشتیم کنج میکده

باده نوشان را خبر کردیم ما

خشک لب هر جا حریفی یافتیم

[...]

روی او بی نقاب خوش باشد

بی نقاب آفتاب خوش باشد

طره دلکشش که دام بلاست

سنبل آسا بتاب خوش باشد

چشم مستش که فتنه جانهاست

[...]

مهی دارم که انوار جمالش

کند هر دم تجلی در جلالش

جلالش با جمال از بس درآمیخت

یکی گشته جلالش با جمالش

شب عید است و ساقی را بساغر

[...]

روی تو که رشگ آفتابست

از رشگ دل آفتاب آبست

در برقع زلف ماه رویت

تابنده چو مهر در سحابست

نرگس ز حیای چشم جادوت

[...]

ای آنکه ترا بمن نظر نیست

منظور بجز توام نظر نیست

تا نور تو بر قمر نتابد

این تابش نور در قمر نیست

این چاشنئی که در لب تست

[...]

گذر چون ترا بر مقامم فتاد

همای سعادت بدامم فتاد

کنون قرعه دولت ای سرفراز

ز یمن قدومت بنامم فتاد

برآمد چو ماه رخت در نظر

[...]

گرم صد ره زنی با تیغ بیداد

به پیش کس نخواهم زد رهی داد

صنوبر با قدت کی شد برابر

که شرمنده نشده چون سرو شمشاد

متاع کفر و دین از مو و رویت

[...]

نخستین دم که عالم آفریدند

پی ایجاد آدم آفریدند

بود تا هیکل او را حمایل

در اسما اسم اعظم آفریدند

به رخ گنج مسما را ز اسماء

[...]

مرا اتفاق از هجوم مخالف

زمانی توقف نشد در مواقف

اگر چه توقف نشد حاصل اما

ز سر مواقف شدم جمله واقف

کسی کو دلش شد چو آئینه صافی

[...]

بسی خورشید رخساران در آن شهر

که بردند از جمالش جملگی بهر

باو چندانکه عرض حسن دادند

برویش باب معشوقی گشادند

ز جام عشق آن مدهوش سرمست

[...]