آن سخت دلان که خود پسندند

بیجاده لبان نعل بندند

از روی چو آفتاب ایشان

هر نعل چو ماه گشته تابان

وز پرتو آن رخ گذاره

[...]

بزّازانش حریر خویند

ماننده ی نافه مُشک بویند

از حسن، جمالشان بهار است

دکّان ز متاع، لاله زار است

بنموده به چشم شوق بلبل

[...]

فریاد ز حسنِ شوخ بقال

وان خط ّ سیاه و چهره ی آل

دل ز آتش آن جمال پر نور

پر آبله شد چو تفت انگور

از داغ نو و کهن دل ریش

[...]

این گازُر شوخ پاک دامن

ای آب ز دیدنت دل من

ای سرو تو ز آب دیده رُسته

ای روی تو همچو لفظِ شُسته

چون لعلِ زرشک آب حیوان

[...]

گر حرف ز کلّه پز کنم سر

گردد به دهانم آب کوثر

با چهره ی چون چراغ رنگین

باشد چو فتیله جامه چرکین

تابان چو چراغ شام دیجور

[...]

بینی چو جمال شمع ریزان

چون شمع ترا به لب رسد جان

چون شمع جبین چو بر فروزند

دل را بازند و باز سوزند

چون شان عسل شود از ایشان

[...]

حداد خبر ندارد از درد

بیهوده چه کوبم آهن سرد

آتش خواهم زدن به عالم

در کوره ی عشقِ یار چون دم

ثابت قدمم بکوی جانان

[...]

از تخمه فروش و آن لب شور

شد دیده ام آشیان زنبور

از دیدن روی آن فرشته

بر آتش غم شدم برشته

از دیدن آن نگار ساده

[...]

شد چاک دل من از رفوگر

بر من لب لعل او شد اخگر

شیرین سخنی در آن لب شور

شهد است در آشیان زنبور

شاید فتدش به من نظاره

[...]

بینی به دکان چیت سازان

شیرین پسری چو شیره ی جان

مانند بهار وقت بازی

کارش گل و برگ و شاخ سازی

چون ابر بهار میر بستان

[...]

رمّال که از غمش چو نالم

دارد خبری ز کلّ حالم

آن شوخ مرا ز حُسن گل بوش

چون قرعه نموده خانه بر دوش

ویران دل من که وقف یار است

[...]

حکّاک نظر به سویم افکند

مانند نگین، دل مرا کند

از دیدن روی آن جفا کیش

دل کنده شدم ز هستی خویش

آن طفل ز بس که شرمگین است

[...]