رنجی که به پای مهر سای تو فتاد

نز کاوش بخت مهرزای تو فتاد

این دود دل من است کز چالش زلف

از سینه برآمد و بپای تو فتاد

کی رای به روم، رو به ری خواهی کرد

با ساده و باده ساز می خواهی کرد

با راد خداوند و خدائی که تراست

اکنون نکنی گناه کی خواهی کرد

امرود و بهی کام فره نفزاید

وز قیسی و انگور گره نگشاید

آنرا که ز کوکنار روید زر و سیم

زی پیشه کیمیاگری نگراید

زیبد دل اگر زبون زاری است مرا

در دیده سرشک سوگواری است مرا

جاوید زیم ز رستگاری نومید

گر در تو امید رستگاری است مرا

با این همه سوز سازگاری چکنم

چون دست نماند پایداری چکنم

گردون چو مرا به خویشتن بازگذاشت

گر زانکه تو نیز واگذاری چکنم

خاک سیه ار ز سیم و زر وام کند

ارزم بدرستی آسمان رام کند

بهرام بنام ساده در بزم آرد

خورشید به جای باده در جام کند

از روزن پشت چنبر درها شد

وز خارش هره شله نرها شد

با آنکه بکاستی کم از کرم شکم

ماری دو فزون نخورده اژدرها شد

می کشم عشق و می ندانستم چیست

می کشم بار و می ندانستم کیست

گر عشق آنست چون توان با او بود

ور یار این است کی توان بی او زیست

نه بر من و بر بندگی من بخشای

نه بر به پرستندگی من بخشای

شکرانه نیروی خداوندی خویش

بر عجز و فروماندگی من بخشای

یارب گنهم اگر کم ار بیش ببخش

بیش و کم از آینده و از پیش ببخش

آلایش من به پاکی خود بزدای

بر خواری من به عزت خویش ببخش

حاشا نه ز خود شرم و نه از یزدان باک

زآلایش من در گذر ای ایزد پاک

خاک ار یازد دست تمنا بر عرش

عرش ار ساید روی شفاعت بر خاک

آن روز که نوبت حساب است مرا

تن ز آتش دل در تب و تاب است مرا

از آتش دوزخ ار گذشتن باید

شک نیست که پل آن سوی آب است مرا

شد جمع چو این طرفه کتاب زیبا

دستان و هنر را خطر افزود و صفا

تاریخ نگاشت کلک اسمعیلش

دیوان دلاویز نکوی یغما