شهنشه چو با دختر این زار گفت

به خواهر از آن پس چنین بازگفت

که پیراهنی دیده بس روزگار

بدانسان که کس را نیاید به کار

بیاور به من تاکه در زیر رخت

[...]

چو شد دور لختی ز پرده سرای

ستاد اسب پیغمبر رهنمای

نمی رفت هرچ اش برانگیخت شاه

که بد دست حق بسته پایش زراه

همی برخروشید و افشاند دم

[...]

سمند سرافراز پر باز کرد

سوی پهنه چون باز پرواز کرد

بنگرفتی اش گر عنان شاه دین

به هم در نوشتی سپهر زمین

عقابی شد آن باره ی باد پای

[...]

یکی روز پیغمبر سرفراز

به مسجد درون بود بهر نماز

بیامد یکی مرد نخجیر گیر

بیاورد از بهر آن بی نظیر

یکی بره آهوی خوش خط و خال

[...]

و دیگر به یثرب یکی روز نو

بیامد روان ها به عشرت گرو

همه خردسالان آن سرزمین

بپوشیده زربفت ابریشمین

یکایک ابر اشتری راهوار

[...]

مگر آنکه بیعت به دارای شام

ببندی و دانیش برخود امام

وگرنه مپیچان دگر کار را

شو آماده با خصم پیکار را

چو گفتار او را شهنشه شنید

[...]

چنان تاختش شه به میدان کین

که لرزید برخویش گاو زمین

به گرد اندر آمد سرماه و مهر

بترسید بر خویش شیر سپهر

به تن زهره ی کوهسار آب شد

[...]

به ناگاه ز هامون یکی تیره گرد

برآمد که آن پهنه را تیره کرد

برون آمد از گرد مردی به زین

ابا پیکر و چهره ی سهمگین

به زیرش سمندی چو آذر گشسب

[...]

نبخشید دستورشان شاه دین

هم آنان برفتند از آن سرزمین

از آن پس فرود آمدند از فلک

سپاهی بدان سرزمین از ملک

بدند آن سپه چار و بیور هزار

[...]

خبیثی ددی از بزرگان شام

که بد دشمن آل خیرالانام

پدر قحطبه نام زشتش تمیم

دل اهرمن از نهیبش دو نیم

پی رزم آن خسرو کامیاب

[...]

خروشید برداور راستین

برون جست دست خدا زآستین

گرفتش گریبان رومی زره

به ابروی مردانه بر زد گره

ربودش چو یک پر کاه از سمند

[...]

نیامد چو دیگر کسی رزمجوی

شهنشه به قلب سپه کرد روی

دگر باره شور قیامت بخاست

غو الحذر از سپه گشت راست

بدیشان زهر جوهر ذوالفقار

[...]

به ناگه یکی مردتازی نژاد

ابر کوهه ی ناقه ای همچو باد

ز هامون بیامد به پیش سپاه

چنین گفت با لشگر کینه خواه

که ای قوم نوباره ی بوتراب

[...]

چو شیر خدا از پی کارزار

برآهیخت آن آذر آبدار

بزد برصف کین چو باد وزان

فرو ریخت سرها چو برگ رزان

همی خورد زخم و همی کشت مرد

[...]

زدورش چو عمر و بن حجاج دید

بدان رودبانان خروشی کشید

که اینک چو سیل دمان شهریار

به تک رانده آید سوی رودبار

شهی بر زده آستین یلی

[...]

دویدند یکسر برون با شتاب

گرفتند شه را عنان و رکاب

زهر سو به دامانش آویختند

سرشک از جهان بین فرو ریختند

بگفتند: شاها سرا سرورا

[...]

بیامد به بالین او کرد جای

به زانو گرفت آن سر عرش سای

ز بیننده مانند بارنده میغ

ببارید اشک و بگفت ای دریغ

که از تیشه ی کین و بیداد مرگ

[...]

بیامد در آن لحظه با اشک وآه

نوان شهربانو به نزدیک شاه

بیازید بر دامن شاه چنگ

ز خون مژه خاک را کرده رنگ

همی گفت زار ای پناه زمن

[...]

نشست از بر باره ی تیز گرد

دگر باره آهنگ پیگار کرد

بزد نعره چون حیدر پرشکوه

مبارز طلب کرد از آن گروه

به رزمش نیامد کسی زان سپاه

[...]

چو درویش از خویشتن رسته ای

دل اندر ره نیستی بسته ای

ز تاج تولا سرش تاجدار

زهر ترک آن ترک جان آشکار

زچهل تارش این نکته بودی عیان

[...]