ای بمدح تو منتظم کرده

فکرتم خاطر پریشان را

پس بپای تو دُر فشانده همی

زیور نظم گوهر افشان را

گرچه خامی بود صفت کردن

[...]

بر دَوَد چون سمندراز آتش

بگذرد چون سفینه از دریا

هر دو دست وی از جنوب و شمال

هر دو پای وی از نسیم و صبا

رنگ در کوه و شیر در بیشه

[...]

خواهد که چون سپند در آتش وطن کند

مرغابی آنزمان که بود در میان آب

اهل بهشت حمله بدوزخ نهند روی

گر ز مهریر حشر بدینسان کشد عذاب

ایا دقیق نظر دلبری که گاه سخا

تو آنی ار بچکانی همی ز آتش آب

به پیش دست سخی تواز خجالت و شرم

بجای قطره باران عرق چکد زسحاب

دو کس بزاویه ئی در نشسته مخموریم

به یاد باده ی دوشینه هردومست وخراب

مصاف عشرت ما بشکند زمانه اگر

تو نشکنی بتفضل خمارما بشراب

ای شمع آسمانی پروانه جمالت

هر دیده ئی و مهری از خاتم مثالت

جمشید کیست، مرغی در آشیان ملکت

خورشید چیست، ماهی برخیمه کمالت

هر شب برسم تحفه، از مجلس کواکب

[...]

ای خامه ی تو منهی سر ازل شده

محتاج کشته ام قَد ری کاغذم فرست

لیک از بریده ئی طمع از مدح نیک من

فرمان توراست هرچه فرستی بدم فرست

کار عدو بدست مراد تو داده شد

[...]

ای شاه ز ساغر نوالت

ایام ز نیم جرعه مستست

بیمار بقات تا قیامت

بر ملک در فنا به بست است

در حصن حمایت تو عالم

[...]

ای جهانداری که خاطر قدراوجت راندید

گرچه در پرواز معنی، بال ادراکش بسوخت

نام صد دینار و اطلس بنده چون بشنید دوش

چهره ی دینار گونم همچو اطلس برفروخت

ریش رعنا کرد و در بازار مالیخولیا

[...]

در جهان هفت خصال است پسند حکما

که از آن هفت فراترعددی با من نیست

چو بمطعوم در آئی بسوی گوشت گرای

که بدن را به ازاو هیچ غذا ممکن نیست

وانکه را، هست نپوشد سلب فاخر پاک

[...]

شاها مَثل رخ تو و روح

چون باغ ودماغ و باد و باده است

آن حامله تیغ حیض پالای

صد ملک بیک شکم بزاده است

رضوان در هشت باغ باقی

[...]

پشت بر کار جهان آر که راه این راه است

روی در روی نشاط آر که روز این روز است

ساقیا عالم خاکی گذران است چو باد

در ده آبی که در او آتش آتش سوزاست

بواهبی که بر ارباب عقل و اهل یقین

بفیض نور خرد راه کشف پیموده است

که در فراق جناب رفیع تو شب وروز

برید فکر و خیال رهی نیاسوده است

هر که را دردل از خرد خبراست

صنعت ذات او همه هنر است

هنری باش و هرچه خواهی باش

نه بزرگی بمادر و پدر است

نافه مشک را به بین بمثل

[...]

احوال ناتوانی ایام خویشتن

در مجلس رفیع تو گفتن ثواب نیست

داریم دلبری که چو روی و چو موی او

گلبرگ نوشکفته و مشک بتاب نیست

در بند خواب او همه حیران بمانده ایم

[...]

ای وزیری که گوش هوش تو را

از پس پرده ی قضا خبر است

دیده ی فطنت تو می بیند

هرچه ایام را به پرده در است

پرده های رواق کردونت

[...]

عذری دارم بترک مدحت

چون نسبت عالی تو واضح

جائی است کمال تو که فکرت

قاصر نظر است از آن مطامح

در دیده ی وهم من نیائی

[...]

گله هجر تو با وصل تو میکردم دوش

گر بشد عمر مرا هیچ بجزغم نگشاد

زان میان روی بمن کرد خیالت که اثیر

زین سخن بگذر و این واقعه بگذار زیاد

وصل ما مظلمه کس بقیامت نبرد

[...]

من گرد سر کوی تو از بهرتو گردم

بلبل ز پی گل بکنار چمن آید

بشکست دلم در شکن زلف مبادا

کز چشم بدی برشکن او شکن آید

نیست آئین وفا در شهر ما

من بر آنم خود که در عالم نماند

غمگسار از من بسی غمگین تر است

در جهان گوئی دلی خرم نماند