گفت چون شرع شریف استی کنون

پای خود را من کشم ای ذوفنون

هرکه را شرع شریف آمد لقب

پاکشیدن پیش او باشد ادب

کاشکی زین پیشتر گفتی سخن

[...]

چون بر او عرض امانت شد به جهل

خویش را فرزام هم دانست و اهل

دید مسجود ملایک خویش را

هم معلم اسم پیش از پیش را

هم بر او کردند عرض اختیار

[...]

دوش می رفت به صد ناز جوانی به رهی

زلف پرتاب به رخ، خنده مستانه به لب

من عصا بر کف و قد خم شده و موی سفید

می دویدم به دو صد لابه و عجزش ز عقب

چون مرا دید چنین گفت صفایی چه تو راست

[...]

ای خدا خواهم برون از هر دو عالم عالمی

تا ز رنج جسم و جان آنجا بیاسایم دمی

این خمار کهنه ی ما را کجا باشد علاج

از سبو تا خم دریغا گر ز می بودی یمی

زخم دل را مرهمی جستم طبیبی دید و گفت

[...]

ای همه هستی ز تو پیدا شده

خاک ضعیف از تو توانا شده

زیر نشین علمت کاینات

ما به تو قائم چو تو قائم به ذات

مبدأ هر چشمه که جودیش هست

[...]

خبر داری که سیاحان افلاک

چرا گردند گرد مرکز خاک

چه می خواهند از این محمل کشیدن

چه می جویند از این منزل بریدن

ازین آمد شدن مقصودشان چیست

[...]

چون تو بگذشتی ازین بالا و پست

گلبنی بینی در آن صحرا که هست

زیر هر برگ گلی خوش اختری

بیخ آن بگذشته از تحت الثری

شاخ آن از لامکان سر بر زده

[...]

این روا باشد که من در بند سخت

که شما بر سبزه گاهی بر درخت

این کجا باشد وفای دوستان

من به بند اندر شما در بوستان

یاد آرید ای مهان زین مرغ زار

[...]

از جمادی مردم و نامی شدم

مردم از نامی ز حیوان سر زدم

مردم از حیوانی و آدم شدم

پس چه ترسم کی ز مردن کم شوم

بار دیگر هم بمیرم از بشر

[...]

چون زن راه بازار گیرد بزن

و گر نه تو در خانه بنشین چو زن

ز بیگانگان چشم زن دور باد

چو بیرون شد از خانه در گور باد

بپوشانش از چشم بیگانه روی

[...]

گر سر چرخ است پر از طوق اوست

ور دل خاک است پر از شوق اوست

دور جهان است به فرمان او

خنگ فلک غاشیه گردان او

کشمکش هر چه درو زندگیست

[...]

گوشت پاره آلت گویای تو

پیه پاره منظر بینای تو

مسمع تو آن دو پاره استخوان

مدرکت دو قطره خون یعنی جنان

کرمکی و از قذر آکنده ای

[...]

چند غرور از دغل خاکدان

چند منی ای دو سه من استخوان

پیشتر از تو دگران بوده اند

کز طلب جاه نیاسوده اند

حاصل آن جاء ببین تا چه بود

[...]

ز خاک آفریدت خداوند پاک

پس ای بنده افتادگی کن چو خاک

تواضع سر رفعت افرازدت

تکبر به خاک اندر اندازدت

به عزت هر آنکو فروتر نشست

[...]

الحذر غافلان زین وحشت آباد الحذر

الفرار ای عاقلان زین دیو مردم الفرار

ای عجب دلتان نه بگرفت و نشد جانتان ملول

زین هواهای عفن وین آب های ناگوار

عرصه ای نادلگشا و بقعه ای نا دلپسند

[...]

چه خوب است تشریف میرختن

از آن به کهن جامه خویشتن

گر آزاده ای بر زمین خسب و بس

مکن بهر قالی زمین بوس کس

و گر خود پرستی شکم طبله کن

[...]

شنیدم که فرماندهی دادگر

قبا داشتی هر دو رو آستر

یکی گفتش ای خسرو نیک روز

قبائی ز دیبای چینی بدوز

بگفت این قدر ستر و آسایش است

[...]

ترا شب به عیش و طرب می رود

چه دانی که بر وی چه شب می رود

بدار، ای خداوند زورق در آب

که بیچارگان را گذشت از سر آب

تو را کوه پیکر هیون می برد

[...]

جوانی سر از رأی مادر بتافت

دل دردمندش در آذر بتافت

چو بیچاره شد پیشش آورد مهد

که ای سست مهر فراموش عهد

نه در مهد نیروی و حالت نبود

[...]

در کوی و در چهی ای قلتبان

دست بردار از سبال دیگران

ای خنک جانی که عیب خویش دید

هر که عیبی گفت آن بر خود خرید

غافلند این خلق از خود ای پدر

[...]