نفس چون به هامون در آرد کنون

شود از تفش آب دریا چو خون

بدو گفت بانو که ای دیو دون

به چنگال و بازوی گردی زبون

به نوک سنان چشمت آرم برون

بریزم هم اکنون در این دشت خون

سرم گر بگردد به خاک و به خون

از آن به که گردم ز دشمن زبون

نه مردیست فرزند کردن زبون

به فرزند شاید شدن رهنمون

همی‌گفت و می‌ریخت از دیده خون

از آن آتشی کان بدش در درون

سر خود به خنجر ببرم کنون

بریزم در این عشق بر خاک خون

سراسر سرا پرده پر موج خون

تمرتاش در موج خون سرنگون

نگارنده خرگه نیلگون

برآرنده خیمه بی ستون

دگر آنکه در بیشه مرزغون

یکی گرگ پیدا شده پرفسون

بگردد بگرداندت سرنگون

به کاری بیابی فریب و فسون

که من مغز او زان سرتیرگون

به نیروی یزدان برآرم برون

ازآن صفه و گنبد تیره گون

دل افروز با پهلوان شد برون

بدو گفت از ایدر سه روزه برون

یکی بیشه ای نام او مرزغون

گرفتش به دست دلاور سرون

به دست دگر خنجر آبگون

فرو برد صندوق و هر دو هیون

چو شد مرد جنگی به غار اندرون

ببست آن گرانمایه هر دو هیون

عنان را بپیچید و آمد برون

بلندی تن او دو نیزه فزون

روان از تن تیره اش جوی خون

شدند اندر آن چشمه سار نگون

بکندند رخت و بشستند خون

همه اینچنین تا به هند اندرون

به ایران شمارند خوار و زبون