به اولاد رستم منم چون رهی

تو را بنده ام هر چه فرمان دهی

به چین اندرم هست فرماندهی

همه چینیان پیش تختم رهی

بنفشه سمن گشت گل شد تهی

شدم چنبری شاخ سرو سهی

چو دردی که پر مغز گلشن نهی

چه بایسته رازی که بارش تهی

اگر گیو گودرز زان آگهی

بیابد شود تن ز جانش تهی

سمن بین که هست از نهفته تهی

شقایق شده چون یکی پر بهی

بدین سان پریدم ز تخت بهی

بکنده دل از جایگاه مهی

به نوشاد و لشکر رسان آگهی

که از مار جوشان جهان شد تهی

چو نرگس همه جام و لیکن تهی

به خانه خداوند آنگه رهی

بکشت و جهان گشت زان بد تهی

وز آن پس تو را کرد خواهد رهی

سبکساره مرد و غرور مهی

به یاد آورد تخت شاهنشهی

شهی کو ز داد و دهش شد تهی

از آن شه بسی بهتر آمد رهی

چو فرزند گشتاسب را سر نهی

بماند به تو تاج و تخت مهی

رخش ماه بالا چو سرو سهی

فروزان بدو تخت شاهنشهی

مرا مرز هند است و شاهنشهی

کمر بسته ما پیش تو چون رهی

فرامرز چون شد به کاخ مهی

پدید آمد آن ساز شاهنشهی

همه پیکر کوه با فرهی

همه چشمه سیب نار و بهی

منوچهر کرد آن ز ترکان تهی

یکی خوب جایست با فرهی

تو خرگاه را کن ز ترکان تهی

وگرنه نبینی تو روز بهی

برو بیشه از روبهان کن تهی

نخواهم که یابند روز بهی