به رنج اندر آری تنت را رواست

که خود رنج بردن به دانش سزاست

چو بشنید زال از شه این گفت راست

زمین را ببوسید و بر پای خاست

ندانست کس این دلیر از کجاست

در این دشت، باران جنگش چراست

چو بشنید البرز گفتار راست

نبرد اول بار گردن شماست

به گیتی چو البرز مردی نخاست

چو او نامداری به زور از کجاست

نگویم که بالاش بر سرو راست

که هرگز به بالاش سروی نخاست

ز روی بیابان یکی گرد خاست

تو گفتی یکی اژدها بود راست

وگرنه به صد پهلوان بود راست

که امروز با ما به پیکار خاست

بگفتند که امروز روز بلاست

غم افزود ازو شادمانی بکاست

به نوشاد گفت ار بگویی رواست

که ماوای آن گرگ گویا کجاست

بدان کان برآرنده گنج ماست

گر او را نمایی یکی ره سزاست

جهان پهلوان گفت آری رواست

بدین کار بر میزبان پادشا‌ست

بلایی بدین گونه در شهر ماست

کزو روز و شب مرد و زن در بلاست

مرا رای جیپال و آن مرز خاست

شدن سوی آن مرز و بومم هواست

بدو کید هندی بگفتا رواست

مکن تو کژی نیز برگوی راست

اگر سر به فرمان درآری  رواست

که او در جهان سر به سر پادشاست

چو با میمنه میسره گشت راست

خروش از سواران جنگی بخاست

تو گفتی جهان کام نراژدهاست

ز گردون روان بر زمانه رواست

هیاهو برآمد ز چپ و ز راست

ندانست کس کان چه فریاد خاست

نگفتی سخن هیچ بر راه راست

به پاسخ بدان گونه دادی که خاست