فگنده به لولو بر از لاله بند

پراگنده بر سرو سیمین کمند

بگفت: ای کهن گشته پیر نژند

یلان عرب نیزه چونین زنند؟

بد از هجر بر پای من پای بند

به مرگ پدر گشت جانم نژند

نگونسار خود را برو برفگند

همی کرد نوحه به بانگ بلند

ولیکن به جانش نیامد گزند

ز بازوی خود نوک نیزه بکند

کی بروی به حیلت نهادست بند

به تیمار هجران و بیم گزند

کنونم مکش، دست و پایم ببند

ببر نزد آن زاد سر و بلند

عمامهٔ خز از سر به بیرون فگند

به لشکر نمود آن دو مشکین کمند

فروهشت تیغش بسوی سمند

سر و گردن اسپ در بر فگند

پسر سخت نیرو بد و زورمند

بتن بود مانند سرو بلند

زخیمه تن خویش بیرون فگند

پراشید بر سرو مشکین کمند

سبک باره را ورقهٔ هوشمند

به حیلت به شهر یمن در فگند

من آنم کجا از سپهر بلند

زحل را در آرم به خم کمند

دگر باره زد بانگ را بر سمند

پس آواز کردش به بانگی بلند

کتا یک به یک اندر آرم ببند

سران را سر آرم به خم کمند.

برمح و به شمشیر و گرز و کمند

سپه را همه جمله بر هم فگند

ز دینار و ز تاج و تخت بلند

ز گاو و خر و استر و گوسفند

بسی اشتر و گاو با گوسفند

نکشت و گشاد از سر بدره بند

هلالش بگفت: ای شه هوشمند

نخستین به سوگند خود را ببند

به فندق گل از ماه رخشان بکند

به خاک اندر افگند مشکین کمند