شجاعی که اندر مصاف نبرد

ز دریا برانگیختی تیره گرد

به تیغ بلاشان فروکوفت خرد

بدان کش هوا بود بگرفت و برد

دل و جان به یک نظرت او را سپرد

بلی عشق خوبان نه کاریست خرد

یکی شعر گفت آن دل آزرده مرد

ز تیمار و هجران وز داغ و درد

زمان دادش و دل به شادی سپرد

به یک هفته گفتا کس از غم نمرد

بگردید اندر مصاف نبرد

ز هامون به گردون برآورد گرد

شجاعان و گردن کش و شیر مرد

بلا دیده و آزموده نبرد

بر من چو کردم نشاط نبرد

نخواهم کی آید مگر مرد مرد

بگفت ای جهان دیدهٔ سال خورد

گذشته بسی بر سرت گرم و سرد

بگفت این و از کین دل حمله کرد

بیاورد شمشیر تیز از نبرد

سواری دگر اسب زد در نبرد

صف آشوب و گردن کش و شیرمرد

مرا زان جوانان مردان مرد

همی خنده آمد به گاه نبرد

نخواهم به جز ورقه را هم نبرد

کی امروز پیدا شود مرد مرد

برآمد یکی تیره گرد از نبرد

که پر گرد شد گنبد لاژورد

دو میر شجاع و دو پیل نبرد

دو شیر صف آشوب و دو مرد مرد

دریغ ای پدر دیدهٔ شیر مرد

کی رفتی ز دنیا پر از داغ و درد

بگرز آزمودند چندان نبرد

کی گل رنگ رخسارشان گشت زرد

پیاده شد از اسپ، اسپش بمرد

پیاده برآن خستگی حمله برد

کنون بشنو ای خال ِ آزاد مرد

که گلشاه دلخواه با او چه کرد

بگفتا برین دل میفزای درد

به حق خداوند جبار و فرد