بنی شیبه بد نام آن جایگاه

سپاهی درو صفدر و کینه خواه

دل هر دو از کودکی شد تباه

به درمان و حیلت نیامد به راه

ابا این همه هیبت و دستگاه

دلش بود در عشق گلشه تباه

چو شیر دژم ورقه پیش سپاه

سر از کبر برده بر چرخ و ماه

بسیجید و گرد آوریدش سپاه

سپاهی بکردار ابر سیاه

از آن پیش تا روی دادی براه

به نزدیک گل شه شد آن کینه خواه

بدان کز بنی شیبه آمد سپاه

ز بهر تو بر من گرفتند راه

براندند ازین و از آن سو سپاه

برابر فتادند در نیم راه

بجز پیری از من چه آمد گناه؟

تو از لنگ اشتر لگدراست خواه

اگر باز گردم ازین جایگاه

مگر خواسته کینه از کینه خواه

دگرباره کرد آن دلفروز ماه

به سوی ربیع ابن عدنان نگاه

بدیشان چو تنگ اندر آمد ز راه

ز رخ پرده بگشاد و بنمود ماه

بگفتند و یحک! ز ابر سیاه

چگونه پدید آمد این طرفه ماه!

چو سوی غلام اندر آمد ز راه

بزد نیزه آن لعبت کینه خواه

برین حال دو دشمن کینه خواه

بکشتی بگشتند یک چند گاه

چو در بند او شد درخشنده ماه

نهاد از طرب روی سوی سپاه

چو گفت این أبا ورقه و با سپاه

ز کینه بر اعدا گرفتند راه

همی کرد با خیمها در نگاه

به تیره شب اندر همی کرد راه

برآمد برین کار بر یک دو ماه

کی آن بندهٔ ورقه آمد ز راه

بگرد یمن در گرفته سپاه

سپاهی بسان غمام سیاه